Ardahan, Ani, Kars en koeien....

7 juli 2014 - Kars, Turkije

Het Turkije van nu!

 

 

En…ja hoor, vanmorgen werden we weer wakker van de zanger om 05:00, we wennen er niet aan en zijn meteen klaarwakker en behoorlijk geagiteerd! Er zijn mensen die er doorheen slapen….wij helaas niet. We vallen na het ochtendgezang niet meer in slaap en gaan dus met de dompelaar in de weer om een lekker bakse koffie te maken. Eigenlijk staan we stomverbaasd dat we het zo volhouden, blijkbaar slapen we enorm vast tot de zanger zijn kunsten laten horen. 

En…fris en fruitig stappen we na het ontbijt weer in het busje, we zijn zelfs zo gedisciplineerd aan het worden dat we als groep ruim voor de afgesproken tijd in de bus zitten! En wederom vol verwachting! 

Helaas is de eerste stop vandaag weer die dam en die had ik al wel gezien, maar er waren toch een paar groepsleden heel gelukkig met dit kodak moment, mooi! 

De 2e stop was weer de Ottomaanse brug en nu plaats ik dan toch een foto, want hij is mooi en wie weet is ie straks helemaal gemold of onder water. En toen werd het gassen geblazen, weer heel hoog door de bergen richting Ardahan. Ik zat echt met samengeknepen billen, bang voor de hoogte, maar toch genieten van het uitzicht. Het is hier zo ongelofelijk mooi. 

We stopten bij een ruïne van een kasteel, het zag eruit als een zeer zieke kies en je kon naar boven klimmen. Wij hebben het niet gedaan, geen zin in valpartijen voor die holle kies. We hoorden naderhand van de Trabzon hooligan dat het geen meerwaarde had om daar te vertoeven. 

Bij een dorpje hadden we wederom een kodakmoment. We zagen dat sommige huizen leegstonden, opa en oma wellicht overleden en de jeugd naar de stad? Ze zijn hier gek op ijzeren golfplaten, daar ligt waarschijnlijk nog wat isolatie onder of boven op, maar het lijkt me niet comfortabel in de winter. 

Halverwege de rit naar Kars zagen we het landschap veranderen, we zaten uiteindelijk boven de boomgrens en belandden op een hoogvlakte, prachtig! We zagen vele kuddes met schapen/geiten/koeien die met hun herders en honden in verband met de komende winter alweer naar lagere regionen op weg waren, indrukwekkend. 

In Ardahan aten we voortreffelijk in een lokante en we moesten uiteindelijk ruzie maken om te mogen betalen. De mensen willen je zo graag van al hun eten laten proeven en als je het dan ook nog lekker vindt, willen ze je het schenken. Het zijn echt zo’n lieve mensen hier, wij kunnen er heel wat van leren! Het stadje Ardahan was weer totaal anders dan Artvin en we zagen vele Russische geblondeerde dames en……… overal was alcohol te krijgen. 

Na de lunch reden we verder, even was er een Babylonische spraakverwarring over de te nemen route en uiteindelijk belandden we op een snelweg in wording. Hier gaat het werk en het verkeer gewoon door, dus we reden door zand/rots/grind/geulen en……over vers teer. Het was vies voor onze longen en voor de bus (de chauffeur heeft later uren besteed aan het laten cleanen van de bus). 

We zagen vele nomadengemeenschappen met bijbehorende hooibergen en mestbergen omkleed met blauw zeil. Die mest wordt in de winter opgestookt voor warmte en kookenergie. We zagen ook een modeldorp, waar de huizen in het gelid staan. 

Het is de bedoeling dat de nomaden hier hun intrek gaan nemen, want het nomadenbestaan schijnt niet bij het moderne Turkije te horen. Grappig was dat de nomaden hun hele leefwijze weer opbouwen in dat dorp, dus de hooibergen en vee zie je nu tussen de villa’s. 

Genoeg voor vandaag, we zijn in Kars, in een hotel ver over de datum, maar er is wijn en weer wifi! 

 

 

Koeien op de weg naar Ani en Kars

 

 

Vandaag begon de dag met een wonder………….we zijn niet wakker geworden van de zanger! 

Uitgeslapen verschenen we bij het ontbijtbuffet, hmmmmmm, er was weer veel lekkers, zelfs hele brokken amandelspijs. 

Met volle buikjes stapten we in het busje, de zon stond strakblauw aan de hemel, Allah was ons weer goed gezind. 

We reden naar Ani, 45 km verderop. 

Onderweg maken we hier de gekste dingen mee op de weg, is het geen dynamiet, dan zijn het koeien, paarden, ganzen, geiten, ezels of schapen. Die beesten lopen gewoon los en meestal is er een herder bij. Het verkeer moet regelmatig stoppen om die dieren te laten oversteken. De herder sukkelt de hele dag erachteraan en ondertussen schept hij ook nog eens alle stront op en doet die in een zak. Thuis wordt al die drek gekleid tot plakken en opgestapeld. Dan gaat er een blauw zeil overheen en de wintervoorraad brandstof ligt klaar. 

Onderweg naar Ani kreeg ik een sms je van T-Mobile; welkom in Armenië, joehoe ben ik daar dus ook geweest! 

Ani werd in de 10e eeuw op de zijderoute door de Armeense koningen tot hoofdstad gemaakt, maar snel daarna veroverd en verlaten. De stad had in die tijd ongeveer 100.000 inwoners, maar sinds het rond 1300 werd belaagd door achtereenvolgens Mongoolse troepen en een hevige aardbeving, is het een uitgestrekte ruïne stad aan een diepe kloof, uitgesleten door de rivier die tegenwoordig de grens met Armenië vormt. Een fors aantal kerken ligt aan de voet van de citadel. 

Het was geweldig om er rond te lopen en vooral een kerk maakte grote indruk op ons. Daar zijn ongelofelijk mooie fresco’s te bewonderen. 

Er is ook een kathedraal en die heeft nog een duplicaat pal er tegenover, maar die ligt nu dus in Armenië! Daar worden op speciale feestdagen nog diensten gehouden met muziek en luidende klokken, jammer, vandaag niet, ik had het graag willen horen. 

Je ziet in Armenië vele wachttorens, maar vandaag waren ze niet bemand, het was Zondag! 

Na deze geweldige site doken we het dorpje in, dat erbij ligt. Een echt origineel Turks dorp, het was er super rustig, de meeste bewoners zaten op het land. 

Maar even verderop lag weer een dorp, we wilden er vlug wat foto’s maken, maar het hele dorp liep uit, ze wilden allemaal op de foto! 

We waren ruim op tijd terug in Kars (garnizoensstad, 400.000 inwoners) en we hadden alle tijd om Kars te belopen. Je ziet er GEEN toerist en dus ook geen toeristische toestanden. Je wordt bekeken als een bijzonderheid, maar iedereen is uiterst vriendelijk. 

We hebben de citadel, de 10e eeuwse Armeense kerk (nu museum) van de apostelen, de oude Hamman en de oude brug (15e eeuw) bewonderd en toen was het genoeg voor vandaag! 

We aten heerlijk in een lokante tussen de locals en sloegen daarna bij de supermarkt wat wijn in. In het hotel haalden we de schone was op en…………toen was het tijd voor een wijntje!