De Ark van Noach

Overweldigende natuur, soldaten en spookrijden

We hadden een korte nacht, mijn klok op de telefoon was op hol geslagen door de grensoverschrijdingen met Armenië en de wekker kon ik dus niet instellen. Ik was als de dood dat we ons zouden verslapen en ben dus na de ‘zanger’ (Ja Hooligan, hij had dus een reservebandje) niet meer in slaap gevallen en de schurk begon vanmorgen om al om half 5 te zingen. Gelukkig heb ik vandaag mijn Phone weer goed kunnen instellen. 

Na het ontbijt kropen we weer in het busje om op weg te gaan naar Dugubayazit. Het zou een kort tochtje worden (290 km) dus er was tijd genoeg om s’middags nog een excursie te plannen. 

Vanuit de hoogvlakte bij Kars reden we door een verlaten droog en vlak gebied langs de Armeense grens naar het zuiden. 

De kleuren veranderden steeds en verlokten ons om regelmatig vanuit de bus te fotograferen, maar gelukkig hadden we ook fotostops. Het is hier zo onbeschrijflijk mooi, je valt van de ene verbazing in de andere. 

We kwamen langzamerhand weer in een berggebied met een kleurenspectrum die je bijna niet verzonnen kan krijgen, zoooo mooi! 

Een minpuntje was dat er hard aan de wegen wordt gewerkt, we moesten kilometers stapvoets rijden over hobbels en veel stof vloog onze longen in, tjonge wat een enorme stofboel. We zagen ook een paar tornado’s zwierig huishouden op het land. 

Onze koffiestop was bij een leuke uitspanning, ze hadden er verscheidene knusse prieeltjes geplaatst. We hebben daar echt gezellig gezeten en ….ondertussen heeft onze gids met Nina even een extra excursie ingepland omdat we voor op schema lagen. Er was daar in de buurt een zoutmijn en de uitbater van het prielen consortium had een vriend van een vriend die werkzaam was in die zoutmijn en voor een paar lira mochten we erin. Nou daar hadden we wel oren na, dus die knul nam ook plaats in onze bus en loodste ons naar de mijn. Het zoutmijnbergmassief zag er erg imposant uit en het werd nog spectaculairder, we reden met bus en al de mijn in, in het pikkedonker. We stopten onder in de mijn en de zoutstank sloeg op onze longen, vies luchtje hoor. De bus liet lichten aan en we liepen over zoutpaden naar zoutscheppende harde werkers. Het was een ervaring hoor, alleen maakte ik me wel zorgen over het koolmonoxidegehalte door de draaiende motor van de bus. Buiten de mijn ontdekten we later ook nog eens prachtige zoutkristallen. 

In Dugubayazit stopten we in het centrum voor de lunch. Deze stad ligt op een half uur rijden van Iran. 

We hebben na het heerlijke eten wat rondgelopen in dit stadje maar het kon ons niet bekoren. Het stikt hier van de soldaten, politie en tanks, toch wel beklemmend. 

Ons hotel is redelijk, maar we hebben het geluk dat we recht op de Ararat uitkijken. Deze berg is de hoogste van Turkije (5165m) en er ligt eeuwige sneeuw, helaas vinden de wolken hem ook erg mooi. 

We hebben vlug onze spullen op de kamer gezet en reden daarna gezwind met 2 dolmus busjes naar de ark van Noach! We waren benieuwd hoor! 

We reden richting Iran en belandden in een file van vrachtwagens die stonden te wachten om de grens over te kunnen, dus we draaiden om op de autobaan en al spookrijdend zocht de chauffeur een afslag, eng hoor. En…onze chauffeur had houten benen, echt! Hoe ie reed weet ik niet, maar hij deed het! We reden via een zeer enge weg naar boven en daar….was de ark, met een beetje fantasie leek het op een boot, maar of het echt zo is? We hadden er in ieder geval een schitterend uitzicht! 

We reden daarna weer naar beneden en gingen weer spookrijdend over de autoweg en wel echt hard. De vrachtwagenfile was 15 km lang en er mogen maar 10 tot 100 vrachtwagens per dag de grens over! Je zag de chauffeurs op tapijten tussen de vrachtwagens eten, praten en thee drinken, ze doen er gemiddeld 5 dagen over om de grens over te gaan. 

We gingen door een soldatengebied (de chauffeur moest zijn papieren inleveren) naar een meteoriet inslag, het was wel aardig maar niet spectaculair. 

We werden op de terugweg beloond met een mooie zonsondergang op de Ararat.