het land van de Eufraat en de Tigris

Het land van de Eufraat en de Tigris

En…..ja hoor manlief is weer opgeknapt! Nog even rustig aan en dan kan ie weer gaan schransen. 

Ik vergat gisteren nog te vermelden dat er in Van een speciaal kattenras voorkomt, nl. witte katten met een goudbruin oog en een blauw oog. Ze zijn beschermd, helaas heb ik er geen gezien, maar ik krijg nog een foto van een groepslid en dan plaats ik hem. 

Vanochtend gingen de koffertjes weer in het busje en wij ook uiteraard, Nina liep weer als een kievit en we reden Van uit. 

We genoten nog geruime tijd van de aanblik van het reusachtige Van meer en doken uiteindelijk de bergen weer in. Het was weer een schitterend kleurenspel en wat een imposante bergpartijen. Ik kon mijn ogen er niet van afhouden, echt het reizen met een bus is super, je ziet enorm veel. 

Onze eerste stop was bij een tankstation, niet bepaald spectaculair, maar wel even lekker in de koele bries. 

Maar onze 2e stop was in een authentiek dorp (Bitlis), waar geen toerist komt. We waren een bezienswaardigheid daar en het hele dorp liep uit. Ik voelde me net de koningin op koninginnendag, overal werden we onthaald. De dorpsbewoners vonden het een hele eer dat we hen bezochten en lieten ons het een en ander zien. Maar het meest komische was dat ze de op de foto wilden en ze poseerden op een trotse manier, hartverwarmend, wat een hartelijkheid. 

Ik denk echt dat Turken de hartelijkste mensen ter wereld zijn, tevens zijn ze vooruitstrevend en werken hard. 

Na deze geweldige tour reden we verder door het prachtige natuurschoon. 

Aan de wegen wordt hier heel hard gewerkt maar soms moet je kilometers stapvoets rijden op een hobbelige onaffe weg. 

Het verkeer is hier niet relaxed, we hebben al vele hachelijke situaties gezien, maar onze chauffeur is een uitstekende rijder. Het belgedrag vermindert gelukkig en hij lacht steeds meer en….hij spreekt opeens Engels! En….hij verraste ons en Nina met een onverwachte stop bij een bedevaartsmoskee. 

Hij is heel ijdel en wil bij iedere stop gefotografeerd worden met zijn eigen toestel! 

We gebruikten de lunch bij een eenvoudig maar smaakvol wegrestaurant en Maurice at voorzichtig een bord rijst met kip. Ja….ze eten hier heeeel veel rijst! Gisteren heb ik voor de eerste keer frietjes kunnen scoren bij mijn forel en….ik kreeg ongevraagd mayo, hmmmmm, dat was even smullen hoor. 

Na de lunch verlieten we langzaam het berggebied en kwamen uiteindelijk uit bij de vallei van de Tigris. 

Ik vond het een magisch moment om het oude Mesopotamie binnen de te rijden. De Koerden beschouwen dit als hun eigen land en Diyarbakir (vermeende broedplaats van de PKK) als onofficiële hoofdstad van Koerdistan. 

We hebben instructies gekregen om onze kleding aan te passen, dus een lange broek en bedekte armen en……. niet in discussie te gaan met Koerden of Turken. 

Koerden kun je herkennen aan hun lichtere huid en de mannen dragen een snor en goud (Turkse mannen zilver). 

Onze eerste indruk hier is prima, ik voel me veilig, we worden vriendelijk bejegend. Morgen gaan we op eigen gelegenheid wat dingen bekijken. 

Er is wel heeeel veel politie op straat, met machinegeweren en je hoort veel sirenes. 

Een wandeling door Diyarbakir

We hebben een heerlijke dag gehad in Diyarbakir! 

Het is een sfeervolle oosterse handelsstad, omringd door een basalten stadsmuur van bijna 6 km lang. Het schijnt dat deze muur vanuit de ruimte te zien is. 

Vanmorgen om 8 uur liepen we er al naar toe, door een hele leuke ontwakende straat met koopwaar en vriendelijke mensen. 

Bij de muur aangekomen, twijfelden we of we wel naar boven durfden en of we over het smalle steenrijke pad durfden te lopen. We waren met z’n vijven, Maurice en een dame haakten af. 

Het was een wonder dat ik de uitdaging aanging, dit omdat ik zo ongelofelijk nieuwsgierig ben, maar sommige stukken vond ik zo eng dat ik met mijn handen de zijinkijk afsloot en mijn ogen strak op het pad hield. Maar….het was de angst waard, je hebt daarboven een schitterend uitzicht op de stad en de vallei met de Tigris. Je hebt ook heel goed zicht op de armoedige huisjes buiten de stadsmuur. 

Diyarbakir is een arme stad, 60% van de mensen heeft geen werk. 

Het oude centrum is verdeeld in een Armeense, een Koerdische, een Christelijke en een Arabische wijk. Dus je kunt je wel voorstellen dat de spanningen hier regelmatig hoog oplopen. We hebben 2 vechtpartijen gezien, maar de politie is er binnen no time bij. Je ziet hier vele agenten (zowat op iedere hoek van de straat) in burger, maar wel met een machinegeweer en/of walkie talkie. 

We hebben na de muur uren in het centrum rondgeslenterd en met handen en voeten hier en daar praatjes gemaakt met de vriendelijke mensen en ja…..ze wilden ook op de foto. Er zijn vele keienstraatjes en steegjes en er is een gezellige bazaar. Ook hebben we vele moskeeën, kerken en herenhuizen bewonderd. 

Toen we moe en verhit bij het hotel kwamen, zagen we een Efes (bier!) shop, herkenbaar aan Efes vlaggen en lege bierkratten op de stoep. Ha ha, daar schoten wij acuut naar binnen en kochten er 2 koude blikjes bier en dronken die op onze kamer leeg en dat smaakte kan ik jullie vertellen. 

Na de koele versnapering zijn we op zoek naar eten gegaan (een soort verlate lunch/vroeg diner) en we kwamen uit in de karvanseray), vroeger overnachtten hier de karavanen beschut tussen de muren. Het gebouw is heel mooi en is nu een gelegenheid waar je thee/koffie kan drinken en kan eten. Wij zijn de prachtige keldervertrekken ingegaan en hebben super lekker gegeten! En nu….lekker lummelen op de kamer (het is hier 1 uur later) en morgen weer vroeg op, we gaan naar Mardin.