Woede

WOEDE

We hebben na de excursie met een groep mensen in het zonnetje gezeten. 

Het hotel had blijkbaar nog nooit van een gezellig terras inrichten gehoord, we zaten op een soort aaneengesloten picknick meubel. 

We hadden twee van die dingen tegen elkaar aan geschoven, bestelden een wijntje en vonden het zeer knus op een enorme betonnen leegte. 

We besloten om s’avonds met onze uitgekristalliseerde groep in het hotel te eten, er was een groots buffet (10 euro), dat goed zou zijn. 

Ruim op tijd waren we (8 pers.) compleet op het meeting point , we konden een mooie ronde tafel bemachtigen en……… de smulpapen konden los. 

Er was van alles wat en menigeen ging uit zijn dak toen ze het dessert buffet aanschouwden. Jullie kunnen je wel voorstellen dat Maurice er wel raad mee wist. 

Vanmorgen vertrokken we om 9 uur, uitgerust en tevreden naar Ankara. 

Maar…………..de rust werd al gauw ruw verstoord doordat Nina de groep wilde laten beslissen hoe de fooi van 300,- euro, tussen de chauffeur en de gids verdeeld zou moeten worden. Zij opteerde dat de chauffeur 2/3 zou krijgen en de gids dus 1/3. 

………….Toen waren de rapen gaar, er braken anarchistische toestanden uit met veel beargumenteer en rancuneuze woede. 

Er waren slechts 5 mensen voor Nina’s standpunt, manlief en ik behoorden bij de resterende 15. 

Wij vonden dat het geld gelijk verdeeld moest worden, we wilden geen onderscheid maken en vonden de argumenten los zand. 

Omdat bij die 5, enkele mensen zaten die door de groep ietwat werden gemeden om hun geklaag, haantjes gedrag, onderbroeken lol, egocentriciteit, stemmingskwekerij, achterbaksheid en hielengelik vonden we hun mening gekleurd. 

Onze gids, een zachtaardige Turkse jongeman, universitair geschoold, (geschiedenis en kunstgeschiedenis) deed voor de eerste keer een Djoser reis. Hij trof een vrij dominante dame (met alle respect, Nina is een goede reisleidster) en liet zich door haar in de hoek drukken, maar op het eind van de reis kon hij ermee omgaan en ontpopte zich als een goede gids en wist ons veel interessants te vertellen. 

Onze chauffeur was de eerste anderhalve week een gevaar op de weg met zijn gebel en ge-sms tijdens de reis, maar hij wist in de loop van de reis zijn telefoon obsessie iets te beteugelen. Hij was overigens een goede rijder. 

Dus……….….op het eind van de reis was alles eigenlijk in proportie! 

Met de irritaties wisten we redelijk goed om te gaan, het was een prima situatie zo aan het einde van de reis. 

Helaas ging het dus anders en ik moet zeggen; het was niet leuk en erger nog….ONNODIG! 

Nina had dit nooit in de groep mogen gooien. 

Ik neem aan, dat zij inmiddels ook wel alles weet over groepsprocessen tijdens een busreis en heeft zij zeker geweten hoe de verhoudingen zo ongeveer lagen. 

Hoe zij met haar professionele beoordelingen omgaat, is haar zaak en gaat de groep niets aan! 

Uiteindelijk heeft Nina de fooi gelijkelijk verdeeld!

Home Sweet Home

Uiteindelijk wist een groepslid de discussie abrupt te stoppen, gelukkig; rust in de tent. 

Ik had er hartkloppingen van. 

Ik vraag me af wat de chauffeur en de gids van dit verbale geweld gedacht zullen hebben. 

….…..Het was weer tijd voor een stop en wel bij een enorm zoutmeer. 

Nina had verteld dat we er in konden om pootje te baden, het zou helend zijn voor allerlei kwalen. Nou, daar had ik wel oren naar, niet geschoten is nooit raak. 

Maar…..het water was weg, er was alleen een enorme witte korrelige zoutvlakte. Wellicht hadden we 1 km moeten doorlopen? 

Het was wel komisch daar, het leek net of we gingen schaatsen. 

Bij de koffie laaide hier en daar weer wat discussie op, de sfeer was verpest! 

Na weer een stille rit, lunchten we in een restaurant waar je pizza per meter kon bestellen en die was super lekker. 

We kwamen op een mooie tijd in Ankara aan, we konden nog wat sjoppen en bekijken. 

Nina had voorgesteld om samen te eten en na veel vijven en zessen besloten we toch en groupe te eten, maar de stemming zat er niet echt meer in. 

Wij zijn lekker op tijd naar bed gegaan. 

De vlucht naar huis verliep voorspoedig. 

De Fyra bracht ons in sneltreinvaart naar Breda en daar werden we omarmd door de kids, wat is thuiskomen heerlijk! 

Jammer van de discussie, maar deze reis was de mooiste ever! 

Zo lieve mensen, dit was het voorlopig. 

Over een week schrijf ik nog een evaluatie en maak ik bekend, waar de volgende reis heengaat. 

Leuk, dat jullie ons gevolgd hebben en tevens bedankt voor de support en de reacties. 

CIAO!