De Fado leeft in Cêpa Velha

We hebben inmiddels al veel gewandeld, zoals bijv. een wandeling naar Olhos de Aqua. Vroeger was dit plaatsje een klein vissersdorpje maar nu is het volgebouwd met hotels en appartementen. Maar het strand is er schitterend, met prachtig gevormde/verweerde rotspartijen tussen het zand en….schelpen, bijzondere exemplaren heb ik daar gevonden, zoals bijv. een grote roze hoornschelp (Emma; kunnen we naar de zee luisteren!). 

De dagelijkse boodschappen combineren we meestal met een uitgebreide wandeling, zo zie je nog eens wat. Ik weet nu waar een citroenboom staat, waar ik gerust een citroentje (lekker in de piri piri saus) kan plukken. Ik heb een goede pedicure ontdekt en een afspraak gemaakt. Inmiddels heb ik kersverse voetjes en……zijn de nageltjes mooi gelakt en dat al voor €23,-. In een Chinese winkel heb ik 2 shirtjes met lange mouw gekocht (broodnodig) voor €8,-. 

We weten al welke restaurantjes we met een bezoek gaan vereren. De pinautomaten weten we te vinden en leuker nog….te gebruiken, want dat gaat hier anders dan bij ons. We hebben die tv dokter Folmer getraceerd, maar hopelijk hebben we hem niet nodig. 

In de winkels staan de verkoopsters/verkopers met jassen aan, er is geen verwarming. In de kroegen branden houtkachels overuren, dit tot groot ‘hoestverdriet’ van Maurice. Zo ook in onze hotelbar, waar we nu toch elke dag een wifi wijntje doen. De kosten zijn om te lachen; €1,- voor een wijntje en……ze hebben er geen happy hour, maar happy hours, te weten van 13:00 tot 18:00. Je ziet rond die tijd vanuit alle hoeken en gaten grijze koppen met laptops arriveren en er zijn er zelfs die niets afnemen, ra ra wat de nationaliteit is? 

In de supermarkten staan de mensen achter de kassa, er is geen stoel. 

Je ziet hier enorm veel campers, soms zelfs van ‘busformaat’, ze staan meestal allemaal ‘gezellig’ bij elkaar op parkeerterreinen, het nieuwe lustige zigeunerleven? 

De Portugese mens is niet groot en ook niet zwaar te noemen. Er zitten zeer expressieve koppen tussen en als het even kan, probeer ik een foto te maken. 

De mensen zijn erg vriendelijk en hebben een enorme drang om iets van het leven te maken, ze zingen graag en dansen als het maar even kan. 

En….de ‘Fado’ is een way of live van het volk, een poetisch gezongen verlangen naar iets wat je toch niet zult krijgen, maar…. hoop doet leven. 

En warempel, we ontdekten een Fado huis en…wij zijn er geweest. Ik moet zeggen, ik heb in lange tijd niet zo’n kwaliteitsavond mee gemaakt. De avond begon met: “tulpen uit Amsterdam”, maar gelukkig was het een geintje van de fadozanger. 

Deze fadozanger is een beroepszanger en in het bezit van een doorleefde kop en een lyrisch krachtige stem. De avond vond plaats in een restaurant: Cêpa Velha (Rua Vasco da Gama, Albufeira), we kregen tussen het zingen door een typisch Portugese maaltijd voorgeschoteld en het smaakte ons uitstekend, hoewel ik eigenlijk geen tijd had om te eten, zo gebiologeerd was ik. Na de ‘tulpen’ met een accordeon, pakte de eigenaar ( Joáo Leandro) ook een accordeon en samen gaven ze een paar volkliedjes weer. Inmiddels was er een zwartharige basgitarist opgedoken en deze zette meteen mee in. Daarna gingen de heren wat eten,drinken en praten en ondertussen doken er steeds mannen op met of zonder instrumenten. Uiteindelijk zouden het er in totaal 8 worden. Het bleek een hechte vriendenkring van de eigenaar te zijn en hij weet nooit wie buiten de fadoman komt ‘jammen’. Al zijn vrienden krijgen of ze willen of niet een stevig maal voorgezet. 

Wij hadden dus bijzonder veel geluk met deze grote opkomst en later bleken er in dit groepje nog meer professionals te zitten. Het is winter, minder werk, dus tijd voor vrienden en samen plezier maken. De fadoman pakte, toen hij gelaafd was een Portugese gitaar uit een hoes, en een ander een mandoline. De 2 accordeons werden in de loop van de avond door verschillende instrumentloze heren gebruikt. En…toen begon het…….de Fado, het ging ons door merg en been, het was bijna om te janken, zo meedogenloos mooi en triest. De heren voelden dit goed aan en wisselden de Fado af met volksliederen van de streek (Alentejo) en nog wel meerstemmig. Het was mooi, sfeervol, van hoge kwaliteit en soms heel vrolijk. Zo nu en dan maakten de heren weer tijd voor een hapje en drankje en de stemming kwam er steeds meer in, vooral toen op een gegeven moment 5 jonge git zwarte hindes binnenkwamen. Voor de apotheose gingen de heren aan de soep (na de maaltijd wel te verstaan) en de eigenaar vond dat Maurice en ik dat ook verdiend hadden. Het schijnt een traditie te zijn om laat op een Fado avond soep te eten. Het was een gebonden soep met chorizo en groene sliertjes, heel lekker.We werden uitgenodigd om bij de heren aan de tafel te komen zitten en we keuvelden erop los en zongen naderhand gewoon op goed geluk mee. Wat een avond, volgende week gaan we weer en toen we de rekening voldeden, besloot de eigenaar om ons naar huis te brengen en……. kreeg ik 2 zoenen van de fado man!