Amasya en Trabzon

Eindelijk wijn in Amasya en het Turkse Zurich

Ohhhh, wat was dat Apple Palace een super hotel! 

We hebben met een zeer goede fles wijn genoten van het avondzonnetje en het magistrale uitzicht en kwamen helemaal tot rust! 

Er sloten nog 2 aardige groepsleden bij ons aan en we besloten in het restaurant ter plekke gezamenlijk te dineren. Met behulp van een Duitse gids, die daar met zijn groep zat, hebben we een super lekker menu besteld en nog een heerlijke fles wijn. Tja, dat we zomaar wijn bij ons eten konden bestellen moest uitgenut worden. We hebben voortreffelijk gegeten/gedronken en onderhoudende gesprekken gevoerd. 

Na een goede nachtrust van slechts 5 uur werden we weer wakker gezongen en ik moet zeggen….dat de ’zanger’ dit keer veel hulp had van bergakoestiek, we galmden ons bed uit! Dus………daar zaten we om 6 uur al aan de Nescafé, leve onze dompelaar! 

Na een goed ontbijt stond het busje alweer klaar met de sjagerijnige chauffeur en met een strak gezicht plaatste hij de koffers in de verschillende compartimenten. Gelukkig is onze gids een super leuke vent. En Nina????……..een betere reisbegeleidster kun je niet hebben! 

We reden de Pontische berg af en werden gedropt in het centrum van Amasya met de gids en Nina uiteraard. We beklommen vanaf daar als echte Hettieten een buurberg en wel naar koningsgraven (de verrassing) en zagen er geen lijken, maar wel een schitterend uitzicht. 

We bezochten nog een hele mooie moskee waar een dienst bezig was. En daarna slenterden we nog wat rond in het Turkse Monchau ( benaming Maurice) en schoten nog wat plaatjes en kochten uiteraard Amasyaanse appels. 

En toen was het tijd voor de tocht naar Trabzon. De chauffeur reed met een rotvaart het stadje uit en…later weer in, hij was verkeerd gereden. Buiten de stad moest er getankt worden en toen de chauffeur daarna weer de weg op ging, ontpopte hij zich als spookrijder, gelukkig wist ie zich nog bijtijds voor het aanstormend geweld van 2 vrachtwagens om te draaien. Pfffff, wat een heerschap en nu ik toch aan het roddelen ben, verklap ik nog dat die man constant telefoneert en sms’t tijdens het rijden, onvoorstelbaar en gevaarlijk! Ik denk dat er morgen nog wel een hartig woordje met hem gesproken gaat worden. Maar….ik moet zeggen; tot nu toe heb ik het gevoel dat hij wel een zeer goede rijder is. 

We reden naar Samsun en zagen daar de zwarte zee in al zijn glorie. We volgden vanaf daar de onuitgebuite kust, de omgeving werd steeds groener en….het stikte er van de hazelnootstruiken. De noten waren net geplukt, we zagen naast de weg vele zeilen/doeken/tapijten vol met hazelnoten liggen met daarop druk doende gesluierde dames. 

We genoten een heerlijke lunch (zonder wijn) en hadden daarna nog een stop pal aan zee op een enorme parkeerplaats met WIFI, waar ik nog even haarscherp gratis (viber) met de kids heb gebeld. 

De vele uren in de bus waren aangenaam, we genoten van de natuur en van leuke gesprekken en….we hebben de zus van Theo Maassen aan boord, dus…het was vaak lachen geblazen. 

In het donker kwamen we aan in Trabzon en……. waren weer in een ander hotel geplaatst door het Turkse reisagentschap. Het was even slikken, het is een viezelig oud hotel, midden in het centrum. 

Trabzon, Ataturk en de Aya Sofia

[pastedGraphic.pdf]

Na de eerste slechte indrukken van het hotel, viel het toch wel mee! De badkamer is ver over de datum, maar de kamer is super netjes en recent. Het hotel ligt pal in het centrum en onze kamer kijkt uit op een plein dat pas geheel opnieuw is ingericht omdat er in Trabzon een of ander Olympisch sportevenement heeft plaatsgevonden. En het bed??…sliep super. 

We hebben gisteravond niet meer gedineerd, de lunch zat er nog behoorlijk in, maar…….gelukkig hadden we een fles wijn in de rugzak voor noodgevallen. Dus Maurice en ik hebben die lekker opgedronken op de kamer, onder de airco. 

Vanmorgen mochten we 1 uur langer slapen, maar…….die ‘zanger’ he, die hebben ze hier dus ook en volgens mij waren de speakers recht op ons raam gericht. Dus…….weer klaarwakker! 

Trabzon is een best een grote stad (1 miljoen inwoners) en ook heel modern. Het is een kustplaats met een grote haven. 

Het was vroeger een Griekse kolonie. Er verblijven hier veel Russische handelaren omdat we vlakbij Georgie zitten. 

In deze contreien ligt de bakermat van de amazones (mythologie), een volk van krijgshaftige vrouwen. Ze woonden hier aan de zwarte zeekust en dulden alleen mannen in hun samenleving om de stam in stand te houden. Als er jongetjes geboren werden, doodden ze die of stuurden hen naar hun vaders toe. Hun naam komt van het verhaal dat zij de rechterborst amputeerden om beter boog te kunnen schieten. 

Vanmorgen hebben we het zomerhuis van Ataturk bezichtigd, het is nog volkomen origineel, zelfs de gehele inrichting. Het is een zeer mooie ingetogen villa en de inrichting lijkt sprekend op die van mijn opa, heel herkenbaar dus. Het hoogtepunt van de dag was de bezichtiging van de 13e eeuwse Aya Sofia met zijn goed bewaarde gebleven fresco’s. Het is een wonderlijk mooie basilica, gebouwd onder Byzantijnse eclectische architectuur. 

Daarna sleurde Nina ons door de vismarkt en de Bazaar en liet ons de caravanseray zien en een mooie moskee en een goeie bakker en vertelde ons over de lekkere sardientjes alhier. En ja….onze magen begonnen meteen te knorren, dus togen we met een klein groepje naar een vistentje voor locals en daar aten we het lekkerste broodje sardientjes ooit! Maurice en ik hebben ons daarna afgescheiden, we hebben op ons gemak de zeer sfeervolle bazaar afgestruind. Moe, warm, maar voldaan togen we naar het hotel, even onder de airco! 

Straks gaan we stadten, wijnen en eten!