Ataturk en de Hettieten

Katachtigen en een barre voettocht naar Ataturk.

Na een enorm en ook lekker ontbijtbuffet begon de briefing, Nina stelde zich nogmaals voor en vertelde over het reilen en zeilen gedurende de reis. De fooienpot werd gevuld en de plannen voor de dag werden in de groep gegooid. 

De groep begint zich te vormen en ik heb het idee dat er al een band aan het ontstaan is. Met Nina hebben we het erg getroffen, ze is een doorgewinterde reisbegeleidster en kent het klappen van de zweep, ze is erg gedreven en wil het ons echt naar de zin maken. Wat haar ook erg charmant maakt is haar accent, ze is geboren in Roemenie, maar voor 50% Grieks, 25% Cypriotisch en voor 25% Maltees en op dit moment 7 jaar woonachtig in Nederland. 

Ons eerste doel vandaag was het museum van Anatolische beschavingen in het oudste gedeelte van de stad. Het is eigenlijk een dorp in de stad en heel erg authentiek. Sommige huisjes zijn totaal verpauperd, maar het merendeel is redelijk opgeknapt. Je loopt door oude smalle straatjes een heuvel op ( Ankara bestaat uit meer dan 9 heuvels). De vrouwen daar proberen wat handwerk te slijten, de mannen houden zich sjakies en geen hond gezien vandaag, alleen een tiental zeer magere katten. 

Het museum ligt boven op een heuvel en je hebt daar een prachtig uitzicht op de nieuwe stad die veelal uit hoogbouw bestaat. Het museum is zeer bijzonder en integer en er straalt een sereniteit uit de gehele entourage. Het geeft middels prachtige stukken een uitstekend overzicht van alle vroege culturen in Klein-Azie, vanaf de vroege steentijd tot de Grieks-Romeinse periode. Wat mij bijzonder trok waren de gave katachtige beelden. 

Men zegt dat dit het mooiste museum van Turkije is en……dat geloof ik graag! 

Na het museum bezochten we een echte Turkse gelegenheid en genoten daar van kersensap, super dorstlessend, helaas was mijn rok niet zo gecharmeerd van de kleur. 

Daarna klommen we naar de citadel om er te genieten van het uitzicht op deze grote stad, je ziet vanaf dat punt het dorp in die enorme stad omsloten liggen, heel bizar. 

En ja na al die indrukken begonnen onze magen te knorren en Nina loodste ons naar een lokante en………we konden kiezen uit 2 gerechten. 

Ik nam Kofte en het was heerlijk en wederom geen alcohol, ik dronk er Ayran, een soort yoghurtdrank met zout. Tijdens de maaltijd werd de groep weer een stukje hechter, mooi zo, want de echte reis moet nog beginnen. 

Na de maaltijd bewonderden we nog even de oudste moskee van Turkije (1290) en daarna splitste de groep zich op; 8 mensen gingen met Nina terug richting hotel en 12 (waaronder manlief en ik) gingen op zoek naar het mausoleum van Ataturk, lopend in de hitte (33graden). We liepen langs grote zeer drukke wegen, het was een getoeter van jewelste en de gassen vlogen onze luchtwegen in, maar…dat hadden we allemaal over voor Ataturk! Na een uur flink doorstappen kwamen we bij een checkpunt en moesten we door een detectiepoortje en onze tassen door een scan. We werden meteen apart genomen, ze waren stomverbaasd dat 12 loslopende Nederlanders lopend kwamen aanwaaien en vroegen waar onze bus en gids was. Onze rugzakken werden in bewaring gesteld en ze boden ons een lift naar het mausoleum, we zaten welgeteld 5 minuten in een heerlijk airgekoelde bus en….gratis, helaas waren onze oksels nog niet droog toen we er alweer uit moesten. Maar….het was alle gas, hitte en vermoeidheid waard, wij hebben gezien hoe Ataturk erbij ligt in zeeën van marmer, vele soorten. Hij wordt bewaakt door jonge soldaatjes, die daar stokstijf staan in de brandende zon! En een uitzicht dat die man heeft…prachtig. 

En toen hadden we het helemaal gehad, we stortten massaal in, haalden onze tassen op en gingen in vliegende vaart met taxi’s naar het hotel en wat bleek???? we kregen een terras in de picture met BIER! 

En die smaakte! En…morgen…start de roadtrip, om 08:00 gaan we via de opgravingen van Hattusa in Bogazkale naar Amasya (335km) 

Genieten bij de Hettieten en Apple

Het was zover, de roadtrip ging beginnen, de koffers werden door de chauffeur strategisch verdeeld in de beschikbare bagageruimte en……het ging niet zo best, te veel harde koffers! Passen en meten en helaas ook een beetje snauwen van de goeie man, tja….wellicht lukt het hem morgen beter! 

Nadat enkele koffers in de bus een stoel hadden gekregen, reden we met een rotvaart de stad uit. De natuur liet zich weer zien in zijn volle glorie. De zon scheen dat het een lieve lust was. 

We reden over de hoogvlakte en zagen de ene na de andere mooie bergketen aan ons voorbijflitsen, gelardeerd met geschoren korenvelden. De kleuren vormden een aaneenschakeling van variatie en de bergjes namen steeds andere vormen aan. Ik werd gevangen door de schoonheid van de wisselende taferelen, ik moest blijven kijken. 

Na ongeveer twee en een half uur genieten, kwamen we aan in Hattusa. Vroeger was dat de hoofdstad van het rijk van de Hettieten, een volk dat van de 15e tot de 12e eeuw voor Chr, dit gebied beheerste. Je begrijpt wel dat ik het heb over een groot gebied met opgravingen. Het is een enorme site met een boven en een benedenstad, stadsmuren, enorme poorten en 23 tempels voor de 1000 goden die er vereerd werden. Het is een hele hoop stenen en met een beetje fantasie en met behulp van goede uitleg van een kenner, zie je de stad zo voor je oogleden verschijnen en ben je zo gek om nog even een zeer grote gifgroene wenssteen aan te raken om van alles en nog wat te vragen. Ik was zelfs zo in de ban dat ik met een kalend groepslid om nieuwe haren heb gesmeekt en……..we verlieten met jeukende hoofden de site. 

Tot mijn grote blijdschap kwam ik de ‘katachtige’ weer tegen, het gaat om leeuwen weet ik nu. De Hettieten wilden met beelden van leeuwen hun macht laten zien en bij elke stadspoort stonden er een paar en…de originelen staan in Ankara in het museum en die had ik daar dus al bewonderd! Het plaatje was voor mij nu dus compleet ik moet zeggen….. ik mag die Hettieten wel, ze waren uiterst slim en leefden er goed van. Ook hebben we enkele pas ontdekte hiëroglyfen gezien en die dingen zijn oh zo gaaf en goed bewaard, ongelofelijk! 

Het was puur genieten bij de Hettieten. 

Onze gezamenlijke lunch had even wat voeten in de aarde, het ging om een restaurant waarvan de kok de allerbeste vriend van onze chauffeur was. Nina had eigenlijk een ander restaurant in gedachten, maar we besloten om die ‘vriend’ een kans te geven en uiteindelijk hebben we er met de hele groep super lekker gegeten en……..er was WIJN! 

Daarna voldaan weer in de bus en……het was weer tijd om ‘televisie te kijken’, lees; de magistrale natuur genietend aan je voorbij laten flitsen. Super mooi en het landschap werd groener en groener en de bergen werden echte bergen. Het Pontisch gebergte stelde zich in vol grijs ornaat aan ons voor, dominant, maar indrukwekkend mooi met een verrassing, daarover morgen meer. 

En het hotel…………boven op een Pontische Berg met een fabelachtig uitzicht en de naam van het hotel??????? The Apple Palace!!!!!!Wat wil een Apple fanaat nog meer? En om de vreugde compleet te maken was er ook nog wifi en…….een pracht van een kamer met uitzicht op het Pontische dal van Amasya.