Anafylactische shock en een domme pappa

Wij zijn weer helemaal ingeburgerd in Nederland, het gangetje heeft ons weer in de tang. Hoewel……eigenlijk is het meer vakantie in eigen huis, er hoeft of moet maar weinig. Voor ons huis is dat minder, dat schreeuwt zo nu en dan om verschoond te worden. Ach, langzaamaan zal er wel een of ander onderhoudsschema ontstaan, ik maak me er niet druk om. Nu het weer ietsjes minder is, zijn we met een inhaalslag begonnen en dat is dan ook weer eens leuk en…….. we hebben toch lekker vele luie dagen op ons terras doorgebracht. 

Het gangetje naar mijn oude moeder blijft een vast gegeven in de week. Ik heb erg met haar te doen, ze is eenzaam en wordt steeds vreemder. Het is voor mij soms moeilijk om anderhalf uur naar onwereldse verhalen te luisteren, laat staan voor een buitenstaander, die lopen met een grote boog om haar heen, triest! 

Aan de kids spenderen we ook veel tijd, met alle plezier moet ik zeggen. Maar soms draaien onze verouderde harten wat extra slagen in de rondte. Zoals die keer dat dochterlief in een anafylactische shock (de 2e maal in 2 weken) begon te raken, omdat ze door de berkenallergie (hooikoorts) in een ontvankelijke fase was gekomen om een kruisreactie te krijgen en wel op noten. Nou, daar is ze klaar mee, dat notengedoe zit in zoveel dingen dat er niet veel meer overblijft om te nuttigen. Het schijnt zelfs dat alles wat aan bomen groeit, ook niet meer door haar gegeten mag worden, zoals bijv. appels. Dochterlief draagt nu een epipen (adrenaline) bij zich en heeft een sos bandje om, het is doodeng. 

Je snapt dat we nu uren extra tijd kwijt zijn aan boodschappen doen, alle kleine lettertjes op de verpakkingen dienen nu minutieus gelezen te worden. 

Toen wij op een avond opgepiept werden door ideale schoonzoon omdat er hals over kop naar het ziekenhuis gesneld moest worden, dachten wij dat we door de paniek aangeslagen kindjes moesten troosten, maar…….. ze stonden te juichen dat ze door ons in bed gestopt zouden worden. Wat is het heerlijk om naïef te zijn, denk je dan. 

Ons hart tikte ook weer overuren, toen we nietsvermoedend even zouden oppassen, omdat de ouders een 10 minuten gesprekje hadden op de basisschool. (Even tussen neus en lippen; ons kleinkind heeft een geweldig mooi rapport!) Er was ook een vriendinnetje en….er zou er nog een gebracht worden, werd ons gezegd. De ouders vertrokken en wij gingen de zonovergoten tuin in. De oudste vertelde me wat over de poes, waarop de jongste begon te huilen, want zij had dat willen vertellen. Ze rende huilend naar binnen en riep om haar mamma. Toen ik haar getroost had, hoorde ik weer een kindje huilen. Ik deed de voordeur open en daar stond het andere speelafspraakje te huilen dat het een lieve lust was in het bijzijn van haar pappa en een jonger zusje. Ze was met haar voetje tussen de spaken gekomen, vertelde de pappa. Mijn maag en mijn hart draaide om en ik wilde die pappa wel een draai om zijn oren geven. Maar eerst het kindje een icepack gegeven, wat had ze een pijn en langzaamaan zag de pappa ook wel in dat het niet goed zat, het beentje werd dik, het kindje had erge pijn. Maar de pappa maakte nog geen aanstalten om naar de dokter te gaan omdat het kindje panisch is voor doktoren en hij wilde het even aan zien. In de tussentijd speelden de andere 3 gelukkig lief met elkaar en kon ik na lang zoeken nog een emmer water aanleveren om het beentje van het nog steeds huilende meisje te koelen en alle kindjes van drinken voorzien. De buurvrouw had dit rustmoment afgewacht om haar puppy boven de schutting te tillen en te laten bewonderen en te vragen of Maurice even wilde komen om een teek te verwijderen. Pfffff…..toen had ik het helemaal gehad en ik richtte me op de pappa om te vragen hoe het in G..dsnaam mogelijk was dat het voetje tussen de spaken was gekomen, hij was notabene met een bakfiets gekomen. Het bleek dat het kindje niet in de bak wilde, maar achterop en de pappa had gedacht dat het voetje niet tussen de spaken kon komen. DUS WEL PAPPA! Ach, de pappa had zijn straf wel gehad, hij voelde zich erg schuldig en geneerde zich. Gelukkig kwamen de ouders thuis en ik zei meteen bij de voordeur wat er aan de hand was en dat die pappa toch echt naar een dokter moest met het kindje. Ideale schoonzoon keek naar het beentje van het slachtoffertje en zei tegen de pappa dat er toch echt naar een dokter gegaan moest worden. Dochterlief bood aan te rijden, het kindje werd hysterisch van het naderende onheil en de pappa bedacht dat ze nog geen huisarts hadden omdat ze pas een paar weken in Brabant wonen, waarop ideale schoonzoon zei: “ regelrecht naar de EHBO”! 

PFFFFFF…weg waren ze, maar…..er klonk weer gehuil, mijn jongste kleindochter was verdrietig omdat haar moeder haar chocolade ei aan het slachtoffertje had gegeven als troost, dus oma weer troosten en beloftes doen. Pfffff…weer een gehuil…..het kleine zusje van het slachtoffertje, was vergeten! Weer troosten en………opa en oma maakten van de daarop volgende impasse gebruik om de plaat te poetsen, nu was ideale schoonzoon aan slag! 

En wij…….ploften thuis op het terras met een welverdiend gekoeld glas wijn! 

Gelukkig was het beentje niet gebroken maar zwaar gekneusd. Het is gespalkt en ……….dochterlief was pas na het avondeten thuis en……… ideale schoonzoon heeft zich voortreffelijk van zijn taak gekweten. 

De pappa kreeg naderhand nog van zijn vrouw behoorlijk op zijn kop en zal NOOIT meer een kind onbeschermd achterop zetten en hopelijk niemand meer die dit gelezen heeft!