Antonio en Rosa

Goedkopere wijnen, hebben ogenschijnlijk een mooie kurk, maar schijn bedriegt, de kurk is van slechte kwaliteit, gebleekt, gepolijst en met paraffine doordrenkt. Snijdt hem maar eens open, dan zie je de waarheid! 

De general manager loodste ons met trots door de fabriek en opeens besloot hij om ons een geheim te onthullen, een nieuw product, nl een kurken ondervloer voor de Canadese markt. Hij zei: “Jullie zijn de eersten die het zien en waarschijnlijk de laatsten”. Ik hoop van harte dat het nieuwe product aanslaat, het wordt gemaakt van vermalen kurk, in de vorm van bolletjes aangemaakt met lijm. 

Ze zijn op allerlei manieren bezig om kurk uit te nutten, zo schijnt het in de ruimtevaart gebruikt te worden ter isolatie en in pakkingen van motoren. Ook wordt het gebruikt in de bouwsector in aardbevingsgebieden. Ik liet nog even de aandacht op mijn Birkenstocks vallen, ze schijnen van inferieure kurk gemaakt te worden, ha ha. 

Maar…….er is meer mogelijk en dat zagen we in een winkel van de dochter van de eigenaar. Echter, deze producten worden weer in allerlei andere Portugese kurkfabrieken gemaakt. We zagen o.a. prachtige tassen, kleding, schoenen, parapluis, hoeden en petten, gordijnen, sierraden en boekomslagen. En…ik moet zeggen, echt mooi, maar niet goedkoop. Het schijnt dat de upper ten in bijv. New York het graag afneemt. 

Na de fabriek was het tijd voor de pastelaria, een typische banketbakker met koffiedrinkmogelijkheid. We hebben er een lekkere koffie genuttigd met een paar heerlijke stukken taart. Deze zaak levert aan het duurdere segment hotels. Wat mij bijzonder smaakte, was een soort chocolade taart, gemaakt van de vrucht van de Johannes broodboom. Ik dacht dat alleen de dieren ervan aten, maar er wordt ook een chocoladesoort voor diabetici van gemaakt. Het bevat dus geen suiker en het is echt zeer smakelijk! Er was daar ook een zaal beschikbaar voor feesten en de tuin was op z’n ‘Portugees’ gezellig gemaakt met een vijver en een namaakkraanvogel (die schijnen hier wel voor te komen), echte groene kikkers, lampjes en officieel aangemerkt……..een van de 4 oudste olijfbomen van het land bevindt zich in die tuin (meer dan 2000 jaar oud!). 

Met volle buiken togen we naar het plaatselijke museum, dit bevindt zich in een typisch groot landhuis, geschonken door een kinderloos rijk echtpaar. Hier zagen we een video over de productie van kurk en zagen we tevens allerlei gebruiksvoorwerpen uit deze tijd. 

Onze lunch gebruikten we in een soort cafetaria, goedkoop maar uiterst smakelijk. We werden er bediend door een Moldavische! 

Na de lunch ging Henk los…..we gingen de rimboe in, over allerlei spannende paden en zagen…. Romeinse weggetjes, bergen, waterputten, hele lage aquaducten, ruines, herderinnnen met schapen en honden en…Portugese Jaguars (een soort zielige vrachtwagentjes). Ook was de natuur volop aanwezig. De lente raakte ons aan in alle hevigheid. 

En…we gingen even op bezoek bij Antonio, een oude vrijgezel, woonachtig in de bergen. Hij heeft waarschijnlijk zijn hele leven niet gewerkt in loondienst en nooit belasting betaalt, maar leeft van wat op zijn weg komt. Hij maakt mandjes en fluitjes van riet en verkoopt dat. Hij woont in een heel klein huisje zonder elektriciteit of andere voorzieningen samen met zijn 2 honden. Hij is nog steeds op zoek naar een vrouw, maar wil geen Portugese, die kletsen volgens hem te veel. Zijn motto is, ‘wat je s’morgens niet doet, doe je s’middags ook niet meer‘! Dus de middag brengt hij zeker in alle rust door. Hij heeft vele vrienden die hem regelmatig bezoeken om een boom op te zetten. Zo zat er toen wij er waren een naburige vriendelijke boer die met zijn tractor gekomen was. 

Als sluitstuk bezochten we Rosa en daar leerden we hoe de medronho (vuurwater) gemaakt (gestookt) werd van de vruchten van de aardbeiboom, we proefden ervan en…..ik vond het vies! 

Maar ze had wel een heerlijke honing, zonder suiker en die werd grif afgenomen. Ze verkocht ook potjes pollen, daar worden de bijen mee bij-gevoed en het schijnt voor mensen ook zeer gezond te zijn, maar…..het smaakte vreselijk! Terwijl ze nog heftig aan het afrekenen was (ze had duidelijk een telprobleem) zagen wij onze kans schoon om bij haar in de keuken te kijken en wat schetste onze verbazing….ze kookte op de vloer! 

Via bergwegen reden we terug naar Albufeira en gelukkig lieten we de autobaan nu links liggen en…….. we kochten onderweg nog de zoetste sinasappels ever, ter plekke geplukt, voor €2,50 de 5 kg! 

Het was een topdag, dankzij Henk, die ons liet profiteren van zijn eigen programma, zijn kennis en de mogelijkheden van een jeep.