Apen en mijn moeder

Apen en een eigenwijze moeder

En daar gingen we dan.........naar de clubdag van Koning Aap (in de Burgers zoo te Arnhem), gewapend met onze entree bewijzen, zodat we gratis de dierentuin in konden. Dat feit op zich was al leuk, dus mensen, ook een tip voor een gratis dagje uit (met 2 consumptiebonnen per persoon)! 

Het evenement vond plaats in de bush, daar ligt een restaurant met wat zalen erbij. 

Het was een gezellige drukte en iedereen keek blij, uiteraard. 

Onze eerste presentatie werd tevens onze laatste, want......we waren meteen om, flabbergasted, die reis moesten en zouden we doen! 

De andere presentatie zien we volgend jaar wel en dat land hopelijk ook. We hadden ook nog een gesprek met onze mogelijke reisbegeleidster en dat klikte kan ik jullie met plezier mededelen. 

We waren laaiend enthousiast en besloten even wat te gaan drinken en het een en ander te overdenken. En...dat werd een zeer aangenaam verpozen, er vonden vele optredens plaats uit de verschillende landen en er kwamen aardige dames met de heerlijkste hapjes langs. Uiteindelijk besloten we de reis ter plekke te boeken (korting!) en........we maakten er op de valreep nog de 4 weekse rondreis van! 

En nu vragen jullie je zeker af, waar de reis heen gaat he? Maar....dat vertel ik lekker nog niet, want wie weet gaat ie niet door bij onvoldoende inschrijvingen. Bij 8 ingeschreven personen gaat ie door (max 18 pers.). 

Ik moet zeggen dat zo’n clubdag een leuk evenement is en voor herhaling vatbaar en dat we na afloop nog een rondje dierentuin konden doen, was pure winst. Helaas was het apenweer, brrr. 

Gelukkig is het in huis goed te harden en erg knus bovendien. 

We zijn volop in de mood van Sinterklaas, verjaardagen, speciale activiteiten en de komende Kerst, heerlijk. 

Mijn oude moeder is een paar dagen geleden gevallen en heeft veel pijn, vanmorgen belde ze me om te zeggen dat de pijn niet meer te harden was en ik kreeg zowaar toestemming om de huisartsenpost te bellen. Ik ben naar haar toe gegaan en heb in haar bijzijn met een van de huisartsen gesproken. Hij vond het raadzaam om met haar langs te komen en evt een foto te laten maken. Helaas is ze eigenwijs en wil haar huis niet uit, ze neemt wel een paracetamolletje. 

Het zit me niet lekker, maar ik kan er niets aan veranderen. 

Ik heb vandaag een afspraak in Amsterdam afgezegd, ik blijf alert. 

Machteloos

Nou, nou, wat een pech, ik ben weer ziek geweest. Flinke koorts, flinke hoofdpijn, rillingen en nergens zin in, alleen maar liggen en slapen ging niet best. 

Maar wat het ergste was, dat ik bij twee leuke evenementen niet aanwezig kon zijn. Kleindochter 2 mocht afzwemmen voor haar B en..... heeft het gehaald, de lieverd, ze is nog zo klein en onzeker. Ik ben zoooo trots op haar. 

En ideale dochter was jarig en had, zoals zij als geen ander kan, een superfeestje georganiseerd. Manlief ging alleen en deze dame bleef thuis in haar bed. 

De feestjes zijn voorbij en ik ben weer wat mobiel, ik nies en snotter me nog ongans, heb de rillingen en ga beslist nog niet naar buiten. 

Mijn oude moeder belde zojuist om te vragen hoe het met me ging en vroeg bedeesd of ik morgen toch wel kwam. Toen ik haar vraag bevestigde, rolde er meteen een boodschappenlijst uit haar mond. 

Tja...dat is mijn taak.......zorgen voor mijn oude moeder, die niet meer buiten komt en niets meer snapt van de wereld om haar heen. Haar korte termijn geheugen neemt behoorlijk af en dat zorgt voor veel verwarring voor haar, maar ook voor haar omgeving. 

Ze woont nog zelfstandig (gelukkig wel in een aanleunwoning), maar eigenlijk is ze totaal afhankelijk. Met de paar uurtjes zorg die ze van de gemeente ‘krijgt’, redt ze het niet, dus je raadt het al, ik redder wat af met de oude dame. Het feit dat ze bepaald geen makkelijke vrouw is, maakt dat dat redelijk zwaar voor me is. 

Mijn moeder is heel intelligent en heeft een encyclopedische kennis, maar ze heeft een aan autisme aanverwante gedragsstoornis. Dit is nooit zo exact gediagnosticeerd en daardoor nooit behandeld, helaas. Het lijkt wel of niemand er zijn vingers aan wil branden, want ze is geen gevaar voor zichzelf of voor anderen. Men spreekt voorzichtig over een psychiatrisch beeld en daar moeten we het mee doen. En zelf denkt ze dat alles zo is als zij het ziet, dus niets aan de hand. Het is een enorme opgave om haar te volgen in haar waandenken/theorieën. Vele mensen om haar heen zijn afgehaakt en haar buren mijden haar, dus ze is geïsoleerd en heel eenzaam. 

Ondertussen modder ik maar aan met haar gedrag en probeer er zo goed mogelijk mee om te gaan. Constant ben ik op mijn hoede voor eventuele woede uitbarstingen en laat haar eigenlijk dus geweldig over me heen lopen. 

Maar soms moet ik toch wel lachen, zoals die keer dat ze gedoucht werd door een zekere Irma. Ze belde me na afloop op om schande te spreken over het feit dat ze Irma la Douche op haar hadden afgestuurd, een HOER!! Woest was ze. 

Op de voor ons normaalste dingen kan zij geheel anders reageren. Ze neemt de dingen letterlijk en vaak als een gerichte aanval op haar persoon, ze willen haar gek maken, zegt ze. Ze is erg achterdochtig en verbitterd. 

Zeer triest allemaal, echt blij kan ik haar niet krijgen. 

Het feit dat haar korte termijn geheugen zo achteruitgaat, en het feit dat er ook voor haar zicht/voelbare veranderingen in de zorg (o.a nieuwe cateraar met andere spelregels, nieuwe hulp) plaatsvinden, maken haar verward, boos en bang. Ze valt steeds vaker, gelukkig nog zonder ernstige gevolgen, en ze is ronduit verdrietig en ik kan haar met de beste wil van de wereld niet helpen. 

Ik zorg dat ze alles heeft waar ze zin in heeft, laat haar vele uren praten, verleen hand- en spandiensten, beantwoord geduldig gemiddeld 6x per dag haar telefoontjes en............als ik heel eerlijk ben, ben ik altijd weer opgelucht als ik weg ga/ophang. Zoooo triest allemaal..................