Cat Walking en Roze

Ik kan jullie een heuglijk feit mededelen: ”We hebben de avond4daagse in het geheel ver-lopen”! 

Zowel de kindjes als opa en oma waren na afloop bekaf! 

Nu hoor ik jullie al denken; tja, voor de kindjes is het een hele prestatie, maar voor jullie, als doorgewinterde lopers, een peulenschilletje! Nou, dat dachten wij dus ook. Maar……het lopen in deze hectiek is uiterst vermoeiend, je geest en lichaam krijgt zoveel te verduren dat je een spontane liposuctie ondergaat. 

Om jullie een levend beeld te geven zal ik wat ‘lopersindrukken’ opsommen: 

Gekrijs/gehuil/gelach/gescheld/gekauw/gelurk/wildplassers met de nadruk op ‘plassers’/brallende pappa’s/getelefoneer/catwalking mamma’s/geroddel/geduw/geren/gezeur/bosvervuiling, etc. etc. 

Tevens hebben we ware gevechten meegemaakt en ordinair geklets. Geen ouder van die kinderen te bekennen, ze waren gewoon maar tussen de menigte gestald met de mededeling; blijf maar bij die mamma of pappa in de buurt. 

Zoals het een liefhebbende oma betaamd, moet ik voor alle duidelijkheid vermelden dat onze kids geen enkel negatief feit te verwijten valt. 

Zij waren super, het waren binkies met wie we onder het lopen nog aandoenlijke gesprekken hebben kunnen voeren. 

Complimenten voor dochterlief en ideale schoonzoon, deze kinderen worden nog waarden en normen bijgebracht, 

Dochterlief heeft niet meegelopen, zij was belast met de organisatie en stond op een post. 

Chapeau meisje, elke dag zag ik je voldaner, doch vermoeider uit je ogen kijken. 

Maar het was niet allemaal kommer en kwel, het was wederom een geslaagde actie te noemen. 

Nu zijn we echter blij dat het achter de rug is en we weer verder kunnen met ons VUT-leven en….het voorbereiden van de Andalusië reis. Jawel Marjan, het gaat goed met de voorbereidingen en over een paar dagen kunnen we al online inchecken. 

Het inpakwerk zal miniem zijn omdat we weinig kleding mee gaan nemen. Ik, omdat ik met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid daar wat kleding zal aanschaffen en Maurice omdat hij de bestelde Spaanse jurken en Spaanse gestippelde hakkeschoenen in zijn koffer gaat krijgen, stttt……hij is nog niet op de hoogte van dit feit. 

De officiële reden van weinig bagage is al eerder besproken. 

Verder kan ik jullie mededelen dat de ‘wordfeud’ verslaving begint af te nemen. Ik ‘speel’ niet meer met vreemden. 

Ik ben hard doende met een Spaanse cursus van Teleac, dit dankzij mijn waarbenjij reisvriendin Marjan, die mij zo attent de cursus gestuurd heeft via haar dropbox. 

Van dit fenomeen had ik nog nooit gehoord, dus het had nog heel wat voeten in de aarde om de vele cd’s vol met Spaanse klanken eruit te krijgen. En nu moet ik de boel nog verder bestuderen om haar dropbox te gaan vullen met duizenden boeken! 

Mijn oude moeder is nog niet op de hoogte gesteld van onze dissertatie naar Spanje, dat zal ik volgende week doen en in haar agenda noteren, vooralsnog wil ik geen slapende honden wakker maken. 

Volgende keer meer hierover…….CIAO! (ADIOS) 

ROZE

Ik heb een nieuwe roze rugzak! 

Weten jullie nog…mijn oude roze rugzak…….rond 5 uur s’ochtends gekieperd in een container in Antalya? Ik werd ervoor ‘beloond’ met geschrokken krijsende katten. 

Tja, die ‘oude’ kon echt niet meer, hij moest daar een zachte dood sterven. 

Nu, een nieuwe, bijna hetzelfde, ander merk, met weer een intern laptop bedje. Ik ben verguld met het ding en ga proberen om haar, ja het is een haar, heel economisch te vullen. Dat is niet mijn sterkste kant, ik ben nogal een propper en kan dus nooit wat vinden onderweg. Maar……ik ga er nu eens echt voor zitten en geef alle zaken het ultieme plekje en als er wat nodig is, diep ik het een twee drie zo uit de roze rugzak! 

In mijn hoofd heb ik al heel wat ‘pak’ strategie opgeslagen, de praktijk moet een makkie gaan worden. 

Er is dus nog tijd voor gezellige meetings met vrienden en familie. Zoals een kraamvisite in Antwerpen waar we een dagje uit van hebben gemaakt, een etentje bij ons met vrienden en over een paar dagen nog een logeerpartijtje en………..nog een paar keer naar mijn oude moeder. 

Ze weet inmiddels van de reis, maar snapt er helemaal niets van. Ze is de weg kwijt aan het raken en ziet mij als haar externe harde schijf. 

Er zijn dagen dat ze me 5x maal belt om eenvoudige zaken op een rijtje te kunnen zetten. Gelukkig is ze snel gerust te stellen tijdens zo’n telefoontje. 

Ik hoop dat ze de dagen dat we weg zijn, goed door zal komen. 

Het dagje Antwerpen was super, het is een bijzonder mooie stad. Je waant je er diep in het zuiden, je komt er tot rust. Je vergaapt je aan de prachtige gebouwen met ‘rijke’ gevels. En….mocht je erheen gaan, vergeet dan vooral het station niet, dat is uniek in de wereld, zooooo mooi! 

Er is tevens een nieuw gebouw te bewonderen, een museum, het ligt zowat in het water iets buiten het centrum in het havengebied. Ik heb het over het MAS ( Willen Jan Neutelings), wat staat voor Museum Aan de Stroom. 

Echt je MOET er heen, zeer bijzonder! Helaas hadden we geen tijd meer om erin te gaan, doordat het bij de familie weer eens veel te gezellig was. 

Gelukkig hebben we alvorens bij de familie binnen te vallen een uitgebreide wandeling door Antwerpen gemaakt en heb ik wat foto’s gemaakt om jullie lekker te maken. 

Zo, genoeg gekletst, nog een week en dan is het zover. 

Sevilla , we komen eraan!