Ciao Antalya

Mijn rugzak had de geest gegeven, ik zou hem gaan verwijderen. Maar….dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Vuilnisbakken zijn een zeldzaamheid in Antalya. In alle vroegte ben ik in de oude stad op zoek gegaan, ook had ik menig illegaal leeg waterflesje bij me dat gedumpt moest worden. Na enkele unheimliche en hachelijke minuten had ik er een gevonden en keilde de boel erin en….er sprongen krijsende katten uit, ik schrok me werkelijk het apezuur, de katten duidelijk ook. Ik was blij toen ik weer bij het slapende hotel was. 

Oh ja, ik moet nog even vermelden dat we de nachtelijke krijsende kat niet meer gehoord hebben, maar de gebedsoproeper wel en het wende niet. We werden er elke dag om 6 uur wakker van. Op de vertrekdag ‘zong’ hij zelfs harder en langer, wellicht voor Ataturk? 

De laatste momenten in Alp Pasa hebben we alles nog eens goed in ons opgenomen, zo mooi allemaal. 

Er bevinden zich vele kostbaarheden, die tijdens de verbouwing uit de grond zijn gekomen en dat alles ligt gewoon open en bloot in de tuinen, ongelofelijk. 

Je ziet bij vele verbouwde huizen resten zeer oude stenen/zuil/marmer en ornamenten verwerkt in de muren, als goedkope stenen. 

We hebben het aardige personeel nog een (gouden)handje gegeven en werden toen met de taxi opgehaald. Dit keer geen Ali, maar een aardige oudere man die net 6 maanden Izmir erop had zitten en nu de wintertijd doorbrengt(werkt) in Antalya, terwijl zijn gezin in Ankara woont. Wat moeten de mensen hier hard sappelen om hun gezin te onderhouden. 

De mensen doen echt van alles om geld te kunnen verdienen en dat doen ze slim en komisch, maar op den duur ga je je er wel aan ergeren. Als ze je spotten, roepen ze meteen ‘hello, where do you come from my friend’. Of…’hello…eine frage’ of ‘how are you’ of ‘come, a present for you’ etc etc. 

Ik vond dat wel jammer, je kon niet echt iets eens goed bekijken of ze vlogen al op je af, dan liep ik maar weer door. Vooral de tapijten en de kleden trokken mijn aandacht, er hingen enkele bijzonder mooie bij. Gelukkig heb ik er een paar gefotografeerd, zodat ik er nu in alle rust van kan genieten. 

Wat ook heel bijzonder was in de oude stad, dat was MOZAIEK. In alle grote villa’s was het de gewoonte om in de hal (binnenplaats) een mozaïek van steentjes (van het Konyalistrand) te leggen. Dit was om gasten welkom te heten en door de manier van het leggen, hield het water vast zodat de binnenplaats koel bleef. Vernuftig en schitterend. 

De terugvlucht verliep voorspoedig, echter, we waren nu door het gangpad gescheiden voor de eerste maal in onze reisgeschiedenis. Ik zat naast een dame met een IPAD en daarop zat ze de gehele vlucht te lezen. Grrr grrrr, jaloers dat ik was…….! Volgens de dame is het een tof ding, duzzz, deze dame weet waarvoor ze nu gaat sparen! 

Wij hebben een mooie reis gehad en veel gezien en beleefd. Ik dank jullie hartelijk voor het lezen van mijn soms wat chaotische verhalen en dank voor de reacties, de tips en de ondersteuning. 

Oh ja Marjan, de drankrekening was best wel opgelopen, maar het was het waard. 

En……ik heb een kakkerlak gezien in de hal van ons hotel, ik werd er kotsmisselijk van. 

Het schijnt, volgens de serveerster, een ware plaag in Antalya te zijn en er wordt veel ‘medicijn’ gespoten, wel 4x per week! 

Ik wens jullie alle goeds en….jullie zullen snel van me horen hoor! Dan vertel ik over de volgende reis en zal ik vast weer wat achterklap te melden hebben.