Explosief Testosteron en een terugkijkje

Wat vliegt de tijd, vooral als je het druk hebt. Tja, druk heb ik het zeker gehad, pffff, ik moet er echt van bekomen. 

Ik ben zo’n tiepje die het de mensen naar de zin wil maken. Niks mis mee, maar daar moet geen misbruik van gemaakt worden en dat is nou precies wat mijn oude moeder doet. Het is een tijd goed gegaan en dan ineens…slaat ze ongenadig toe, terwijl ik echt beter verdien hoor! Ik moet zeggen; dat nekt! 

Maar goed, ik krijg straks ruim de tijd om te bekomen! Nog een dikke 2 weken en dan is het zover, dan vertrekken we vanuit Rotterdam naar Faro met Transavia. Ik ben al paklijsten aan het aanleggen, 6 weken weg is een lange tijd. We mogen gelukkig extra bagage meenemen, wel voor betaald hoor, niets is meer voor niets. Wie weet moeten we over een tijd ook betalen navenant je lichaamsgewicht. 

We zijn van plan om de Algarve helemaal te verkennen. We zijn ons al aan het inlezen. Op de site van de lonely planet zag ik dat je digitale hoofdstukken van Portugal kan kopen voor 2,45 euro. Super, ik heb het hoofdstuk Algarve en het hoofdstuk Lissabon gekocht en op mijn iPad gezet, ideaal zo. Ja, naar Lissabon gaan we ook een paar dagen, wellicht op mijn verjaardag! 

Die iPad ga ik steeds meer waarderen, wat een handig ding, ik ontdek steeds meer handige zaken en applicaties, zoals bijvoorbeeld een goed foto bewerkings programma. 

Ik heb er al vele boeken op gelezen en als je de boel in de gaten houdt, kun je regelmatig gratis boeken scoren, zoals gisteren het boek Tikkop van Adriaan van Dis (via de site van Ebook). Ook kan ik op reis al mijn fotobestanden erop bewaren via een kaartreader. Super reisgenoot dus. 

Gisteren (oudejaarsdag) heb ik met de kids weer de traditionele wafels gebakken. Ik moet zeggen, ik had wel even de zenuwen, ik dacht aan het wafeldebacle in Juli. Maar…ik had een splinternieuw wafelijzer en super verse ingrediënten dus wat kon er eigenlijk mis gaan. En……er ging iets mis hoor……….er zat zout in de suikerpot……...en….dat smaakt niet! Ik denk dat ik de zoutpot heb afgevuld met suiker, stom dus! Manlief weer naar de Appie, ik de boel weer voorbereiden en zoonlief de kids entertainen, pffff, dat was wel even wat hoor. Maar…het nieuwe deeg was super, het ijzer deed wat ie doen moest en de wafels zijn GODDELIJK! 

Ik stuur jullie er digitaal (foto) enkelen en spreek daarbij de wens uit dat we een mooi, goed en gezond 2011 zullen beleven. Veel reis plezier, veel tevredenheid en probeer in de ander het goeie te zien en ga maar door zo. Echter, voor een speciaal iemand heb ik een persoonlijke wens, zij heeft een zeer slecht bericht gekregen en staat nu voor een zware weg te gaan, ik wens haar veel kracht en moed om beter te worden. 

Voor mijzelf heb ik nog een creatieve wens en wel; vele reacties onder mijn schrijfsels, schroom niet…DOEN, het is zo leuk voor ons! 

Na de wafelbaksessie, heb ik mijn leven gewaagd voor mijn oude moeder, ik ging haar wafels en oliebollen brengen. Om bij haar te geraken moest ik alert zijn op rondtrekkende gastjes met plastic tasjes met vuurwerk. Overal doken ze op, het was een soort explosief groepstestosteron. Niemand of niets werd ontzien. Gelukkig ben ik zonder kleerscheuren weer thuis gekomen, ook niet uitgeglibberd en…..de oude dame was dit keer wonder boven wonder tevreden gesteld. Wat wil je nog meer zo op de valreep van het nieuwe jaar. 

Helemaal in de mood, heb ik mijn fotojaarboek afgerond, besteld en al mijn foto’s van het jaar 2010 op een sd kaart gezet. 

Mijn pc is weer leeg en wacht op wat komen gaat! 

Hvar, La Douce France en nu.........

Nog een paar dagen en dan is het zover. We laten de buurheks een nieuwe prooi zoeken en gaan actief overwinteren in Portugal. Toch hebben we al een stuk winter moeten verdragen en ik moet zeggen: BAH! Je kunt je voorstellen dat ik blij ben dat we nu de mogelijkheid hebben om te vertrekken uit ons koude kikkerland en dat voor 6 volle weken. 

Aanvankelijk dacht ik, goh, we zijn nog nooit zo lang van huis geweest, maar niets is minder waar. Voor we kinderen hadden, zaten we s’zomers 6 tot 7 weken in het voormalig Jugoslavije (tegenwoordig Kroatië), zelfs ook nog jaren met de kinderen. We hadden er een paradijsje ontdekt en wel; het eiland HVAR, dat is het nog steeds trouwens, maar het is zeer exclusief geworden daar. Na de oorlog zijn alle failliete hotels verkocht aan malafide ‘buitenlanders’ en nu niet meer te betalen voor ons gewone lieden, JAMMER! Er wordt gesproken over het ‘nieuwe Saint Tropez’, maar ik noem het nu ‘Monte Hvarlo’. Als je beroemdheden wilt spotten, dan is het daar the place to be. Ik heb er o.a Michael Douglas, Zeta Jones en de big boss van Arsenal gespot. Deze rijken der aarde komen uiteraard niet met de trein en de ferry, zij komen met een enorm jacht met helikopter, duikboot, auto’s, stoeipoezen etc. etc. aan boord. 

Toen we voor de eerste keer naar dit subtropische eiland gingen, waren we student. Het eiland was ons aangeraden door mijn vader die er eens bij toeval verzeild geraakt was. 

We gingen met de trein naar Split. De reis duurde ongeveer 50 uur en we amuseerden ons kostelijk met medestudenten door o.a te kletsen, te drinken, te lezen, te doezelen en over ‘peace’ te zingen onder begeleiding van ongestemde gitaren. Ja…het was in de roemruchte 60-er jaren. Doodmoe arriveerden we in die prachtige stad en zochten op goed geluk een boot naar Hvar. Ik zal het moment van aankomst daar nooit vergeten, je glijdt met een enorme ferry, zo het centrum van het stadje Hvar in en wordt verwelkomd door een zwoele bries met flarden lavendel en het gezang van krekelkoren. We konden het ons toen permitteren om 6 weken in een hotel (pal aan zee) te verblijven op basis van volpension. Wat een gouden tijden voor ons, maar niet voor de bevolking bleek later. De jaren erop gingen we met de auto en daarna met het vliegtuig. Echter…….we logeerden niet meer in een hotel, we verbleven bij mijn lieve zus, die daar inmiddels getrouwd was met haar grote vakantieliefde en 3 prachtige kinderen had gebaard. We beleefden er jaarlijks fantastische tijden, maar helaas ook verdrietige. 

Het eiland is nog steeds schitterend en zeer de moeite van een bezoek waard en……. er is een camping voor de liefhebbers. Ook is het huren van een appartement aldaar een prima alternatief. Uiteraard kan je ook met je zeilboot aanmeren en…….. de knappe blauwogige assistent havenmeester is mijn geliefde neef! 

Toen onze kinderen wat groter en duurder werden, kochten we een caravan en streken elk jaar in Frankrijk neder en weer voor de volle schoolvakantie. Zo kwamen we jaar in jaar uit in de Bresse, de Vendee en de Morvan. Dus…..ja, lange vakanties hebben we gehad. Maar……we hadden altijd onze kids bij ons en nu laten we de grote en de kleine kids een lange tijd achter en dus………vragen we ons af of we ze niet te veel gaan missen. We zullen zien, maar het is het proberen waard. 

De voorbereidingen zijn in volle gang, want er is heel wat te regelen voor we onze gezwollen koffers de deur uitrollen en door een van de kids naar Rotterdam gebracht worden. Gelukkig zijn we zeer georganiseerd bezig en kunnen we dagelijks zaken doorstrepen op onze to do lijsten. Zoals een vijftigtal boeken op de ereader zetten, een goeie timer kopen, een plastic sinaspersje kopen, muziek op de verschillende dragers zetten, een bezoek aan de apotheek, het huis grondig kuisen, de voorraden opeten en opdrinken (je weet maar nooit) en nog vele en vele andere voor jullie totaal niet interessante zaken. Je begrijpt dat SKYPE geïnstalleerd en uitgeprobeerd is. Gelukkig blijft er zat tijd over om van het nu te genieten en van het goede gepensioneerde leven. Wat een zaligheid, wat een druk is er van ons afgevallen, ik had dat echt niet voor mogelijk gehouden. 

Het volgende verslag zal uit Albufeira komen, in het aparthotel is wifi. Hopelijk is die redelijk te betalen en hoef ik niet telkens naar een free hotspot te huppelen. Wellicht gunnen ze me een speciale prijs als ze horen dat alle informatie over het hotel zo het land uitgesmokkeld wordt, goedschiks of kwaadschiks en kan ik lekker op de kamer aan de babbel. 

Hopelijk reageren jullie in grote getale en krijg ik geen kans om heimwee te krijgen! 

En…ik moet het even gezegd hebben, laat die echte winter in Nederland nu maar komen.