GRIJS!

De laatste week thuis is voorbij gevlogen. Uiteraard was er veel te doen met betrekking tot de reis, maar ook wat ons sociale leven betreft waren het drukke maar leuke dagen, met als hoogtepunt een voortreffelijk diner, verzorgd door dochterlief en ideale schoonzoon. De kleine kids hadden het er moeilijk mee dat we zo lang weg gingen. Onze oudste kleindochter (ruim 6) liet het merken door in huilen uit te barsten en vervolgens allerlei knutselwerkjes aan te bieden om ons hotelletje op te leuken en gaf aan dat we veel moesten ’skypen’. Onze jongste kleindochter (net 5) keerde zich letterlijk en figuurlijk van ons af en met de grootste tegenzin kon er nog een klein afscheidskusje vanaf. Gelukkig liet mijn oude moeder merken dat ze het ons gunde en de belofte om elke week een kaart te sturen verzachtte haar eenzame situatie enigszins. 

En……..Maurice is nog 1 nacht in het ziekenhuis geweest voor onderzoek. Er werd onderzocht in hoeverre de MRA (google het ding maar) zijn werk doet. Na de vakantie krijgen we de uitslag van de longarts. Wij denken dat het beter gaat nu Maurice de beademingspomp (CPAP) niet meer gebruikt. We zullen zien en zijn stikblij dat we dat ding niet meer hoeven mee te zeulen. 

Ideale schoonzoon heeft ons zeer comfortabel afgezet op Rotterdam Airport. Het is een kleine luchthaven en…..er ligt donker parket, wat het geheel erg gemoedelijk maakt. 

We hebben er een warme lunch tot ons genomen met een glas wijn uiteraard. 

Bij de security check zagen we een pracht stel, het leek wel of ze bendelid waren van de Benidorm Basterds. Het oude mannetje met stok, gehoorapparaat en rollater liep gewoon met jas en al aan door het poortje en werd NIET tegengehouden. Ze vonden het zo schattig! 

En die arme Maurice zag er niet schattig genoeg uit, hij kon zijn bergschoenen uittrekken en werd uitgebreid gefouilleerd. 

Daarna moesten we nog 2 uren stukslaan en….uiteraard……ik deed dat met lezen op de iPad, een heerlijk spannend boek, en Maurice sjouwde wat rond, zette een paar keer ergens een boom op en…… kwam melden dat het drukker werd en………behoorlijk grijzer. Ik keek op en moest het beamen; een hoog rollatergehalte en wat een rust en gezapigheid. 

In het vliegtuig hadden we geen kinderen aan boord maar wel HONDEN, ze waren overigens heel erg lief. 

Als film kregen we een tekenfilm aangeboden, aangepast aan de gemiddelde leeftijd? 

Maar het was een aangename vlucht, wederom dankzij de iPad. 

We werden op luchthaven ’Faro’ hartelijk ontvangen door het ‘Kras’ meisje, snel de minibus ingeloodst en met een rotvaart naar ons hotel gebracht. 

Onze kamers zijn supergroot en luxe, we hebben zelfs een bidet, een strijkplank en een strijkijzer. 

We hebben een loei van een balkon met een pracht van een modern namaakrieten tuinstel. 

Nadat we de koffers hadden gestald, zijn we naar het hotel restaurant gegaan en hebben daar lekker gegeten onder het genot van een gratis fles wijn en…………. gratis wifi. 

Echter…..de sfeer daar sprak ons niet zo aan er heerste een te blij grijs kantinegevoel, dus de wifi pikken we voortaan wel buiten voor de deur en voor de rest amuseren ze zich daar wel zonder ons. 

Bij ‘thuiskomst’ zijn we gewapend met gps (Maurice) en iPhone/kompas (Yvonne), het riante balkon opgegaan om brutaal beschenen door de volle maan, de ‘terraszonzekerheid’ te meten. De conclusie van Maurice was..….1 uur zon per dag en van mij; de iPhone optimiste…………hele dag zon! 

Wie had gelijk?