Mardin en gestenigd

Uien, politie en Arabische sferen

Het was een kort ritje (100 km zuidelijker) vandaag! Binnen anderhalf uur waren we in Mardin (750.000 inwoners), vlakbij de Syrische grens. 

We zijn nog even gestopt om foto’s te maken van een uienveld met vrouwen en……we zijn aangehouden door de politie. De chauffeur moest al zijn papieren laten zien en de tachograaf werd uitgelezen, heel secuur allemaal. Op onze bus zit een bord dat er buitenlandse toeristen vervoerd worden en de chauffeur heeft een speciaal brevet moeten halen om dit te mogen. Maar…alles was in orde en we konden door. 

Toen we in het hotel aankwamen, bleken onze kamers nog lang niet klaar te zijn, dus togen we met de bus naar de oude stad Mardin. 

Het ligt tegen een rotswand aangeplakt en bovenin heb je een overweldigend uitzicht op de Syrische laagvlakte. 

Er zijn vele kleine straatjes en je belandt opeens in de middeleeuwen. 

Maar de huizen (Arabische stijl) zijn mooi, we zijn bij een vrouw binnengevraagd en mochten alles zien, zoooo aardig. Bij het weggaan wist ze ons nog een fles wijn te verkopen, ha ha ha. 

We hebben enkele mooie Syrisch Orthodox katholieke kerken bekeken en…… ik ben officieel gefotografeerd door een fotoclub en route, ze vroegen me om goedkeuring en gevleid als ik was, ging ik er uiteraard echt voor staan. Ach…ze zullen mijn hoedje wel leuk gevonden hebben. 

Ook hebben we even een stukje bazaar gelopen en vele ezels met berijders en vracht gezien. Heel bijzonder en sfeervol allemaal. 

We belandden uiteindelijk in een rokerig keldertje en aten daar Kebab Mardin, errug lekker en de ambiance was sprookjesachtig. 

Toen terug naar de bus, maar…..die stond volledig vast tussen de geparkeerde auto’s, maar………er zat een systeem achter. Het parkeerterrein wordt beheerd op een supermanier, je krijgt een plek toegewezen, parkeert en je levert je sleutel in. De sleutel wordt in een plastic afwasteiltje gegooid en open en bloot bewaard, iedereen zou er bij kunnen, maar dat gebeurd hier dus niet. Als je wilt vertrekken worden de auto’s die in de weg staan even weggereden, hilarisch, maar je nut je parkeerplek wel lekker uit zo. 

Met de bus reden we in een half uur naar het klooster Deir el Zarafan (nog in gebruik!), dat hogerop ligt. Het is een sereen en mooi klooster en je hebt er een fabelachtig uitzicht. 

Een deel van de groep liet zich weer afzetten in het oude centrum en de rest, waaronder wij, ging terug naar het hotel. Het hotel ziet er van buiten mooi uit, maar de kamer is weer eens over de datum. Pluspunt; er is wifi, minpunt; er is geen alcohol, maar we hebben gelukkig de fles van de aardige Mardinese vrouw (20 lira) nog. 

Met stenen bekogeld, bescheten en teleurgesteld

Vandaag vertrokken we om 8 uur met het busje, we hadden een druk programma. Het reisdoel was Sanliurfa, in de volksmond Urfa, een heilige stad, bedevaartsoord en de profeet Abraham is er in een grot geboren. Men zegt dat Jezus deze stad heilig heeft verklaard. De stad is genomineerd voor de lijst van werelderfgoed van de Unesco. Het is de oudste stad ter wereld, de eerste nederzetting hier dateert va 9000 v Chr, het is de bakermat van de 1e primitieve religies. Dus….je kunt je wel voorstellen dat ik me verheugde om er te vertoeven. 

We hoefden niet lang te reizen en waren, ruim voor de middag in het hotel terplekke. Het hotel is eindelijk prima! 

Vlug de spullen op de kamer gelegd en een snackje geknabbeld en op naar Harran, een klein oud dorpje. Hier zie je de beroemde bijenkorfhuisjes. We wilden die graag zien, maar waren wel gewaarschuwd dat het erg toeristisch zou zijn. En…..toeristisch was het zeker, Nina had gelijk. Er woonden geen mens meer in die huisjes. Het zijn nu opslagruimtes voor de mensen daar en een stel huisjes zijn zeer toeristisch gelikt opgeknapt en vol gepropt met koopwaar en je kan er allerlei versnaperingen krijgen en gratis naar de toilet. 

Ach, het was wel leuk om die huisjes te zien, maar van mij mogen ze de boel verhuizen naar een museum of er een openluchtmuseum van maken. Nu wonen er nog vele lieve gezinnetjes in modernere huizen, maar ook veel bedelvolk met hoogst irritante kinderen. Ze bedelden om geld, gristen spullen van ons af en zaten aan ons. Op een gegeven moment was ik ze beu en zei heel boos dat ze moesten oprotten en toen begonnen ze ons met stenen te bekogelen, gelukkig reed er een politiewagen langs en ze vluchtten. 

Ik had het toen helemaal gehad. Wat een nep, wat een aapjes kijken en je mag ze niet voeren, anders worden ze vals. Het banale is, dat we nog entree moesten betalen ook! 

Met een redelijk teleurgestelde groep lieten we ons weer naar Urfa rijden. Een paar groepsleden hadden het helemaal gehad en plonsden in het hotelzwembad en de rest wilde nog naar de grot van Abraham, wij dus ook. Helaas miste ik mijn camera, die had ik door alle emoties in de bus laten liggen en die was in geen velden of wegen meer te bekennen. Dus de foto’s van Abraham en zijn vissen zijn van Maurice. 

Door een overvolle drukke straat met oosterse geuren liepen we erna toe. 

En……..daar aangekomen, voelde ik me wederom zwaar teleurgesteld, ik dacht dat Abraham van de Christenen was, maar hij is hier blijkbaar van de moslims. Er was een enorme drukte om de grot (lees moskee) te betreden, mannen en vrouwen gescheiden en…..ik moest mijn schoenen uit en lange jas aan, tussen allemaal bezwete, ruikende vrouwen! Gekke Henkie, echt niet dus, al die toestanden voor de magie? Het bleek trouwens (hoorde ik van medegroepsleden) dat er niets te zien was! Wat een afknapper! Toen naar de heilige vissen en wederom een afknapper, wat een kermis daar. En ja, je raadt het al, zelfs daar was de commercie toegeslagen, je kon er eten kopen om die heilige vissen te voeren! ECHT NIET DUS! 

Terug naar het hotel en bier kopen bij de buurman, was het volgende plan! Maar….ik werd op de valreep nog bescheten door een luchtrat, vol op mijn witte zonnepet, gloeiende gloeiende gloeiende, wat een dag!