Een Ramp

OEIIIII......KAMELEN!!!!!

We zitten weer volop in de mallemolen van het leven. 

Turkije is aan het vervagen, maar gelukkig hebben we mijn fotoalbum en mijn gedrukte dagboek. 

Manlief is ook nog een fotoalbum aan het maken, het is zijn eerste werkstuk en hopelijk volgen er nog vele. Hij maakt echt mooie foto’s en heeft er nog nooit wat mee gedaan, maar nu hij tijd heeft en door mij enigszins is gepusht, is hij zich gaan verdiepen in het samenstellen van fotoboeken. Het kost hem bloed, zweet en tranen, alle begin is moeilijk, maar hij zet door en wellicht kunnen we over enige tijd de bezitters zijn van 2 fotoalbums van onze Oost-Turkije reis. Super, zo blijft de herinnering wel levend. 

Naast mijn wordfeud verslaving, heb ik er een verslaving bij gekregen, ik moet van de kids een smurfjesdorp draaiende houden, door akkers te kopen en te bewerken, huisjes te bouwen, zaakjes op te zetten en noem maar op, het houdt me bezig hoor. Ik ga helemaal uit mijn dak als ik naar het volgende level ga, ik zit al in het 13e en heb er nog vele te gaan, dus ik ben er nog wel een tijdje zoet mee. In den beginne had ik last van verkeerde planning en moest midden in de nacht tot groot verdriet van manlief, spruiten gaan oogsten, maar nu verloopt het soepeltjes allemaal. 

De herfst doet ongenadig zijn intree, maar binnenshuis wordt het steeds aangenamer, het is weer tijd voor pepernoten, lezen, Hollandse pot, kaarsjes en wat al niet meer. 

Terwijl ik lekker op de bank zit, staan de schilders buiten onze appartementen meer waard te maken, soms moet je een raam of deur openzetten en dat is dan weer minder, helaas. 

Maar over 2 weken is dat leed ook alweer geleden en hebben we tijd om Sinterklaas te gaan verwelkomen en zo gaat de tijd gezellig gevuld door en voor we het weten beginnen we alweer aan onze volgende trip: Gran Canaria! 

We vertrekken weer vanaf Rotterdam, lekker relaxed. 

Ons apart hotel bevindt zich in Playa del Ingles, vlakbij een woesteintje (google maar Maspalomas), ja echt waar. 

Ik verheug me enorm om daar te gaan rondlopen en vooral om er te fotograferen. Er zijn wel wat minpuntjes daar, je kan blote mensen tegenkomen en seksende homo’s en…..kamelen en daar heb ik het helemaal niet op. Ik ben als kind getraumatiseerd geraakt toen er zo’n beest op hol sloeg in Valkenburg en mij de Cauberg afjoeg. Toen ik door een man uiteindelijk een huis binnen getrokken werd, bleef het beest staan en keek me lodderig aan, ik heb dat beeld nog zeer scherp op mijn netvlies staan, en a la moment haatte ik kamelen. Een keer heb ik wraak kunnen nemen door een heerlijk mals stuk kamelenvlees te eten in Upper Egypt! 

Dit jaar gaan we maar 3 weken op wintervlucht, maar…..ik de ’oen’ heb geen rekening gehouden met carnaval, dus de kids zullen ze nu andere oppas moeten regelen. Sorry, niet aan gedacht, maar……de dag dat we terugkomen (20 Februari) kunnen jullie die lieverds

Aardbeving!

Onze herinneringen aan Oost-Turkije zijn rauw en heftig aangescherpt, door de aardbeving. Verschrikkelijk, het raakt ons diep. 

Eigenlijk hypocriet, maar…… zo werkt de menselijke geest nu eenmaal…….. ……….we waren op die plek, een paar weken voor de catastrofe………. 

we hebben gesproken en gelachen met de bijzonder aardige mensen daar…………….we hebben intens genoten van de immense schoonheid van de natuur daar(zie foto’s en verslagen Van)………..we wisten dat we ons op verschuivende aardplaten bevonden die regelmatig aardbevingen veroorzaken…………….we vonden de wijze van flatgebouwtjes in elkaar stampen maar krakkemikkig…….! 

Maar……..op zo’n moment denk je zeker niet dat er a la moment een aardbeving zal gaan plaatsvinden. 

Als het dan gebeurd, wordt je wel heel snel van je struisvogelgedachten naar de werkelijkheid gegooid. 

Het is toch weer gebeurd en weer vele doden, weer gewonden en weer vermisten. 

Hartverscheurende beelden vliegen je huiskamer in, je voelt je machteloos en je bent diep geraakt. Maar ook denk je; het had ons dus ook kunnen gebeuren en prijs je jezelf gelukkig. 

Er wordt nog gezocht naar overlevenden………nu nog maar mondjesmaat en over enkele uren, niemand meer……… 

Vele mensen zijn verdwaasd, hebben geen huis meer, hebben familie verloren en hun toekomst is verdwenen. 

Hulp is nu hard nodig daar, er moeten woonruimten geregeld worden en allerlei zaken die mens en dier nodig hebben om te overleven. De winter staat voor de deur en die is heftig. 

Aanvankelijk weigerde het trotse Turkije hulp vanuit andere landen, maar er kwamen steeds meer stemmen dat de impact van deze ramp niet met politiek bestreden mag worden. 

Nu wordt hulp aanvaard…..……zelfs van Israel!!!! 

Ik wens uit de grond van mijn hart dat de door deze ramp ontstane verbroedering vele vruchten gaat afwerpen. 

Lieve mensen, in het verre mooie Turkije, ik wens jullie alles wat nodig is om deze ramp ten boven te komen.