Sinterklaas in Myra

Na een goede nachtrust (kat was de hort op en de meneer in de minaret waren we voor), de ochtendrituelen en een snel ontbijt, liepen we door de slaperige steegjes naar de poort van Hadrianus. Als je daar onderdoor bent, zit je opeens echt in een grote stad en daar vind je ook de Mac Donalds, dat was ons meetingpoint! Zoals gewoonlijk waren we aan de vroege kant, maar er was genoeg leven om ons heen, zoals zwervers, honden/ mensen op weg naar hun werk en uiteraard het nodige auto/stadsdienst verkeer. De stoepen werden geveegd en de plantsoenendienst was al aardig op dreef. 

We kregen gezelschap van een stel Zwitsers. Zij gingen ook mee op excursie. We raakten aan de praat en voor we het wisten, reed het busje voor. Er stapte een klein corpulent mannetje met een petje uit, vroeg ons om het voucher en verzocht ons in te stappen. Ik ging als eerste en zei merhaba tegen de chauffeur en BOEM. Er was een stadsdienst lichtelijk tegen het busje aangereden, de spiegel had het niet overleefd. De stadsdienst stopte meteen midden op de weg. Onze chauffeur stoof erop af met het corpulente mannetje in zijn kielzog. De stadsdienstchauffeur kwam uit zijn bus en beval al zijn passagiers uit te stappen en begon daarna de situatie te fotograferen en ondertussen ontstond er een verhitte discussie tussen de 3 mannen. De politie kwam er bij en toen keerde de rust enigszins terug. Uiteindelijk hebben we 1 uur staan wachten op een nieuwe bus met chauffeur. Het mannetje bleek onze gids, hij sprak vloeiend Nederlands, Engels en Duits. In een zin vertelde hij dat hij lesgaf (talen), leraar Judo was, leraar gitaar en gids/reisleider. Hij bezat een enorme humor en kennis zo bleek tijdens de dag. Hij heette Hoesyin. Maar we moesten hem Guus noemen. 

We reden naar Kemer om daar nog 6 mensen op te halen, toen wij daar de enorme resorts zagen, voelden wij ons erg bevoorrecht en helemaal toen wij zagen dat die mensen allen ‘gemerkt’ waren in de vorm van een kleurig polsbandje. Zij hadden allen ruim 1 uur gewacht voor hun flatgebouwen en niet geweten wat er aan de hand was. Maar Guus wist er meteen de sfeer in te krijgen door Jantje Smit op te zetten! Het ijs was gebroken en wij begonnen aan een schitterende dag. Het was in het geheel ruim twee en een half uur rijden, maar halverwege hadden we een stop in een panoramische uitspanning. We aten daar een heerlijke vierkante kaaspannenkoek en nu had ik eens geen kat als tafeldief, maar een ……..haan en brutaal dat ie was. Ik ben hem maar blijven voeren om hem te vriend te houden. We dronken er ook vers geperst granaatappelsap (Maria, dit was het 2e glas, want bij de tapijtman hebben we wel een glas gedronken hoor!) 

Na deze verkwikkende stop reden we het dal van Kumluca in. Het zag er wit van de kassen, met er tussen in gepropt kleine bewoonde krotjes. Het alleraardigste stadje Kumluca is beroemd om zijn groentes. De zee ligt er onuitgebuit nonchalant bij. 

Tip: wil je met je camper lekker rustig aan zee staan in een prachtige omgeving dan moet je naar deze contreien komen. Het toerisme is er nog niet echt doorgedrongen. Ik heb het over de kuststreek van Kumluca, Finike en Demre. Maar….ik heb me laten vertellen dat ze er een vliegveld willen bouwen, doodzonde! 

Er ligt hier ook een groot zoetwatermeer aan de kust waarin het vergeven is van de blauwe zoetwaterkrab, die er weer even hard uitgevist wordt om vervolgens verorberd te worden. 

Finike is een stadje dat beroemd is om zijn mandarijnen en het heeft een prachtige jachthaven, dus zeilers onder u, dat is the place to be! De wegen zijn goed, maar de weg slingert zich misselijk de kust langs, dan weer omhoog dan weer omlaag. Gelukkig is er wel een vangrail. Onze chauffeur reed behoorlijk snel met zijn turbodieselbusje, ik heb sinterklaas een paar keer moeten aanroepen, geloof me. De gids was zo aardig om voor afleiding te zorgen door een paar prachtige Turkse liederen voor ons te zingen. 

Toen we een D slingerweg van 17 kilometer zonder vangrail waren ingeslagen, kreeg ik het echt Turksbenauwd. Het tempo bleef hoog en de bus stopte zelfs midden op de weg op een panoramisch punt om ons een fotomoment te gunnen. We stonden boven op een hele hoge Taurusberg. Met bibberende benen ben ik een paar meter van de afgrond fotoos gaan maken en heb me vervolgens tegen de berg aangedrukt. Mijn gedrag werd beloond ( ik denk door sinterklaas), ik vond daar een mooi bergkristal. Na nog wat akelige kilometers reden we het adembenemend kustdorpje Andriake binnen. Daar stapten we op de boot om de verzonken stad (Kekova) te gaan bekijken. Het was vroeger een rijke havenplaats, het was de haven van Myra. Men zegt dat de apostel Paulus hier aan land gekomen is, dat was de aanleiding om een bisschopszetel in Myra te vestigen. 

Op de boot, die we helemaal alleen voor ons groepje hadden, kregen we cay (thee) met koekjes aangeboden, het was er goed toeven. We zagen resten van de verzonken Romeinse stad langs en onder het water (via 2 glasbakken), oa. Een badhuis, rotsgraven, Lysische sarcofagen en ruines van Byzantijnse kerken erg indruwekkend allemaal. Het gebied behoort tot het werelderfgoed van Unesco, dus er mag niet gedoken worden, het is maar dat u het weet. 

Na ons verkwikkend cultureel boottochtje, stegen we weer in het busje, maar………daar lag de chauffeur, hij was diep in slaap! Guus wekte hem voorzichting en stuurde hem naar het toiletgebouw en laste nog 15 minuten pauze in. Toen ook de chauffeur verkwikt was, reden we met ietsjes meer angst de hoge berg weer op, richting Myra. Myra, de stad van Sinterklaas heet tegenwoordig Demre. Het woord Myra betekende in de oudheid ‘stralend licht’. De stad ligt 2km landinwaarts in een grote laagvlakte. Het is zeer vruchtbare grond, vandaar de vele kassen (17.000 ha) voor de groenten. 

Alvorens we de Sint Nikolaaskerk gingen bezichtingen, kregen we een lunch aangeboden en wel in een enorme vreetschuur, met wel plaats voor 1000 mensen en ……..onze groep was de enige die de ruimte probeerde te vullen. We moesten de drankjes zelf bestellen en we konden kiezen tussen gegrilde forel of gegrilde kipspiezen, verder konden we gebruik maken van een buffet. Maurice en ik kozen voor de forel, het buffet deden we geen eer aan, het stond er volgens ons iets te lang. De forel was werkelijk TOP, de wijn ook en de sfeer ook, we waren inmiddels door alle gebeurtenissen een hechte groep. 

Met gevulde buikjes liepen we eindelijk naar Sinterklaas! Er zijn in Demre 4 beelden van de heiligman, waarvan 1 zelfs met kroon, maar de echte staat bij de kerk. Het is een groot bronzen beeld met……..een gelig geworden, veelbetastte linker voet. Die voet raken vele mensen aan om gunsten te vragen, vooral de Russen zijn er erg sentimeteel in, ja ook in de orthodoxe wereld dus! 

Sinterklaas was de zoon van een rijke familie en werd aan het eind van de derde eeuw in het 60 km westelijker Patara geboren. Hij kreeg een goede opleiding en stelde zich in dienst van de mensheid. Met zijn hulpvaardigheid en naastenliefde bracht hij een gevoel van saamhorigheid onder de mensen. Hij werd de aartsbisschop van Myra. 

Hij was de beschermheilige van kinderen, rijken en armen, handelaren en zeelieden. 

Er doen allerlei legendes de ronde over hem, google maar eens de legende van de 3 meisjes. 

De Sint Nikolaaskerk is gebouwd in Anatolisch-Byzantijnse stijl en waarschijnlijk in verschillende fasen (4e tot 11e eeuw). Ik vind de kerk wonderschoon en sereen. Je ziet nog prachtige frescos en mozaïeken. Ik zal jullie later vele fotoos laten zien, hoor! 

De kerk heeft geheel onder het slib (aardbevingen en overstromingen) gezeten en is uitgegraven, het ligt dus diep. In 1989 is hij weer geheel blootgelegd, er zijn ook weer kostbare vondsten gedaan en er zal geheid nog meer zijn, denkt men. In het archeologisch museum van Antalya hoop ik nog het nodige te kunnen aanschouwen, o.a een paar botjes van de heiligman. De rest van de botten zijn gepikt en naar Bari (Italie) gebracht. De Turkse regering vraagt al meer dan 20 jaar om ‘uitlevering’ van de resten van een voormalig inwoner. De Italiaanse regering stemde toe, maar het Vaticaan zwijgt discreet. Het graf van Sinterklaas heb ik in de kerk kunnen bewonderen, mensen gooien er geld op om om gunsten te vragen. 

Na Sinterklaas reden we een stukje verder, naar de voet van de berg, waar de rotsgraven (6e eeuw v.Chr.), het theater/arena van Myra en de ruines van de antieke stad zich bevinden. Zeer indrukwekkend allemaal. De graven zijn gemaakt volgens het voorbeeld van de huizen in die tijd. 

Wat een ervaring, om daar rond te lopen en alles in je op te nemen, onder het genot van een versgeplukt/gepikt sinasappeltje. 

Na al dit moois, weer in de bus, minder angst dit keer door het glaasje wijn en wellicht de zegen van de Sint, weer een stop bij de brutale haan etc etc. Om 8 uur waren we thuis, het was donker en we waren doodmoe.