Utrecht, voer voor Architecten

3e IXUSJE en weg met de trein.

Druk druk druk, we hebben niet eens tijd om ons geld uit te geven. 

De kids hadden 2 weken vrij (leuke dingen doen, logeerpartijtjes) en er stonden best wel wat afspraken, waaronder vandaag nog lunchgasten. 

Ik heb tevens deelgenomen aan een onderzoek in het kader van cardiovasculair risicomanagement, wat resulteerde in een pilletje erbij. 

Maar nu komen we in rustiger vaarwater en kunnen we GELD uitgeven. 

En dat geld wordt lekker aan mij uitgegeven, ik mag van ‘ons’, een nieuwe camera kopen en wat voor een………..! 

Mijn 2e ixusje heb ik ook totaal versleten, vind ik ;-) 

Het ding heeft een val op de apenrots in Gibraltar doorstaan en nog een val op een pontische berg in Turkije en nog gaf ie niet de geest. Sterk ding hoor, maar toch……..wil ik aan mijn 3e gaan beginnen. 

Er is nl een nieuw vers pasgeboren ixusje uit en die wil ik zooooo graag hebben. Voor het uiterlijk doe ik het niet, nee……hij is er niet eens in mijn geliefde zilveren uitvoering, ik zal nu genoegen moeten nemen met een witte. 

……..Het ding heeft wifi en een touchscherm!!!!!!! 

Dat dat nu ook al in camera’s zit, super! 

Ook kan ik er meer mee inzoomen en……er beter in het donker mee fotograferen. 

Top dus, mijn foto’s zullen grote hoogten gaan bereiken, ha ha. 

We gaan ervoor naar Rotterdam………met de trein. 

Ik had in een vrolijke bui 4 dagkaarten gekocht bij AH, voor weinig geld. En…je raadt het al, niet gebruikt en nu zijn ze bijna over de datum en moeten we ze snel opnutten. Het plan was om er 2 volle dagen op uit te gaan en wel zo ver mogelijk, ha ha. 

Nu wordt het een ‘op en neertje’ Rotterdam en vlug naar huis om met het ixusje te gaan spelen en………… volgende week….. Groningen of Leeuwarden (suggesties?), een hele dag! 

Tja, je moet kiezen of delen, nietwaar. 

We wachten even de weerberichten af voor het bepalen van de exacte datum. 

De ‘Andalucia reis’ is zo goed als geprogrammeerd met ruimte voor spontane acties en rust. 

Via allerlei sites heb ik leuke interessante activiteiten/bezienswaardigheden gevonden die (nog)niet vermeld staan in de reisgidsen, dus maak je borst maar nat, het zal genieten worden. 

Utrecht; voer voor architecten.

En………..wij maar wachten en wachten! 

Op de 1e plaats op mijn ixusje……….de ‘witte’ is (nog) niet te koop. Grrrr. 

Deze ixus is een retro uitgave, maar niet mooi vind ik, de ‘witte’ is nog enigszins te pruimen, de ‘zwarte’ ziet er ronduit kitscherig uit. 

Helaas, is het witje er nog niet en de tijd begint te dringen, ik wil hem wel hebben voor de Andalusië reis. Dus……ik nijg dan maar naar de ‘zwarte’, het gaat om het ‘karakter’ niet waar? Volgende week hak ik de knoop (in mijn maag) door. 

En…..het was wachten op een mooie dag voor onze dagtrip. 

Ook met deze kwestie hebben we de knoop maar doorgehakt, mooi weer konden we op onze buik schrijven. 

We kozen voor woensdag en besloten wat dichter bij huis te blijven, ingeval van ‘hoosweer’. 

Het werd: ’UTRECHT’ (met dank aan; ‘locatie waarbenjij.nu’, door een bezoek aan hen, hebben we een glimp van de stad opgevangen en meteen in ons hart gesloten). 

Met onze geprinte dagkaarten, liepen we dwars door een ontwakend Breda, naar het station. 

Het was behoorlijk guur, maar de zon deed zijn best. 

De treinreis verliep voorspoedig en ik genoot van de gesprekken om me heen. De een bestelde telefonisch alvast het avondmaal, in de vorm van bami, de ander zette telefonisch zijn personeel aan het werk, er was een mailend figuur en er zat een groepje Limburgse dames lekker over van alles en nog wat te oreren. Zo zei een dame, dat het prima was als de paters het met elkaar deden, dan hoefden ze geen kinderen te misbruiken. 

Voor we het wisten reden we Utrecht binnen en bij het uitstappen wisten we het niet meer. Je kan er twee kanten uit, er staat niets aangegeven, de trappen zijn verrot en goor, wat een viezeligheid. 

Uiteindelijk bleken we aan de zijkant van het station uit te komen en kregen zicht op een enorme bouwput, zeer rommelig. Gelukkig zagen we de Dom toren en konden door deze markante wegwijzer het centrum in lopen. 

En daar……….werden we omarmd door Utrecht, wat een warme, mooie, verrassende stad! 

Ik had me niet zo goed voorbereid, het enige wat ik zeker wilde zien, was het Rietveld Schröder huis. 

We besloten er naar toe te lopen, we hadden nl voldoende brandstof ingenomen bij de koffie. 

Het zonnetje liet zich niet meer zien, het dreigde te gaan regenen, het was winterachtig guur en het waaide zo hard dat mijn pruik ervandoor ging (hilarisch, ik lag in een piesdeuk om de gezichten om heen!). 

Maar……..het was een mooie wandeling langs prachtige gebouwen en huizen. Wat een diversiteit, prachtig, we hebben onze ogen uitgekeken. 

Uiteindelijk stonden we pardoes vanuit een ‘jaren dertig’ straat voor het ‘huis’! WAUW denk je dan, dat gaan we eens goed van alle hoeken bekijken. Helaas van een kant niet, want er is een jaren dertig huis tegenaan geplakt! 

Er verscheen zelfs een waterig zonnetje. 

Een dame sprak ons aan en vroeg of we er in wilden…..JA dus. Wisten wij veel dat dat kon, dus het was een grote verrassing toen we het viaduct onderdoor liepen met haar en WEER voor 3 Rietveld huizen stonden en daar bevond zich een informatiecentrum, waar we kaartjes konden kopen voor de bezichtiging. 

We werden aanvankelijk in het Engels aangesproken, want zo vertelde de dame, Nederlandse bezoekers zijn een zeldzaamheid! 

Omdat wij onze lerarenpassen (overjarig, maar weten zij veel) bij ons hadden, kregen we korting, we betaalden 10 euro vijftig pp. 

Ter plekke besloten we om nu toch eindelijk een museum jaarkaart te gaan kopen, want anders gaan we failliet. 

Het ‘huis’ is zeer intrigerend, over elk onderdeel is goed nagedacht door Rietveld en mevrouw Schröder. 

Elke ruimte heeft een directe verbinding met ‘buiten’, beneden door deuren, boven met een balkon en enorme ramen. Het raam van de woonruimte boven kan zelfs in de hoeken open om zo een direct gevoel met de natuur te krijgen, ingenieus. (Helaas ligt het ‘huis’ niet meer in de vrije natuur) 

Elke ruimte heeft een wasbak. 

Boven kunnen wanden, geheel weggeschoven worden om zo een prachtige transparante ruimte te genereren. 

Heel bijzonder allemaal en een genoegen om (op sloffen) in te vertoeven. 

Ik kan er nog lang en breed over vertellen, maar dat doe ik niet, heb je interesse dan google het maar en bekijk de foto’s alvast. Binnen mag niet gefotografeerd worden, helaas. Maar de mooie stukken kun je in het stadmuseum bewonderen. 

Ik ga nu even koffie drinken en straks schrijf ik deel 2 van de dag.