Voettocht naar El Campello

Weer een goede nacht, het kan niet op, ik denk dat de zeelucht voor Klaas Vaak speelt.
Koffie en...weer werkbespreking. 
Met unanieme stemmen werd gekozen voor.......wandelen en wel helemaal naar El Campello, maar eerst eten. 
Gelukkig waren we een flink hoestend en grijpgraag kind voor, we ergeren ons behoorlijk, zijn ouders laten hem zelf graaien en grijpen en het ventje verspreidt al hoestend duizenden bacillen over het buffet. 
Ja...na 3 dagen ga je de mensen herkennen en weet je precies wat voor vlees je in de kuip hebt. 
De meeste luitjes hier zijn Spaans en die zijn erg uitbundig, daar houden we wel van. 
Ook zijn er Zweden en Noren, die genieten van de warmte en de spiritualiën.
Er zijn ook wat sporters en die pompen hun strakke lijven vol, aan de ontbijttafel. 
En....... er is een oude man met een jonge vrouw, hij is Nederlander en zij Pools of Tsjechisch of zo. Zij is er duidelijk op uit om de oude man kaal te plukken en hij wil haar jeugd. Zij spreekt gebrekkig Nederlands maar wij verstaan haar wel, zij vertelt poeslief aan de oude man, dat ze arm is en geen kleren heeft en dat ze erg veel van hem houdt. De man is weduwnaar en vertelt veel over zijn vrouw zaliger, zij troost hem en hij houdt van haar en voelt zich jong. Jammergenoeg verschenen ze vanmorgen niet aan het ontbijt, wellicht werkte de viagra nog wat door of heeft de oude man de stoeipoes door en weggestuurd.  
Wij genoten in alle rust van 'onbespoten' waren en bereidden ons daarna voor op de wandeling, insmeren dus!  
We hadden gedacht dat we in een uur in El Campello konden zijn, NIET dus, het kwam maar niet dichterbij en....we moesten nog een heel stuk door een soort van rivier en wilden geen natte voeten. Dat werd dus springen van steen naar steen, ik was als de dood dat de onstabiele Maurice zou neerstorten, maar...hij sprong als een kikkertje hoor, helaas werd hij geen prins. 
We werden op het vlakke stuk regelmatig ingehaald door rennende, hijgende, deinende, zwetende lijven, man, man, wat wordt er hier gerend, alleen, in groepjes, met personal trainer, met hond en met kinderwagen. 
Eindelijk was de haven in zicht, letterlijk ook dus.
El Campello is een vissersdorpje dat flink uit de kluiten is gegroeid, maar het heeft nog wel iets hoor. Wel toeristisch, dat hadden we nog niet meegemaakt in ons nowhere land. We dronken er een wijntje, kregen een heerlijke tapa en volkomen verkwikt begonnen we aan de terugtocht. 
Er stak een lekker windje op, dat maakte het wat gemakkelijker voor ons en....... we namen nu een brug over die rivier. 
Het was al flink in de middag toen we weer bij hotel arriveerden en........etenstijd. We eten hier altijd rond half 3 een behoorlijke maaltijd en s'avonds volstaan we met wat fruit. 
Vandaag kozen we weer voor Casa Domingo en......het zat er bomvol met Spanjolen, maar gelukkig kregen we nog een tafeltje. 
Maurice speelt altijd op safe wat betreft bestelling (biefstuk) en ik hou wel van een gokje, ik wijs in de categorie vis, gewoon wat aan, nu koos ik crayfisch, dat klonk wel aardig en het ging per gewicht en dat doet mij denken aan VERS! Maar eerst een salade, heerlijk. 
De vis was..........rivierkreeft, gegrild.........hele grote........het was een smaaksensatie hoor, zooooooo lekker. Ik bestelde meteen nog een portie, het was genieten hoor, ter ere van de koning in mijn oranje jurk. 
Na ons copieuze maal, klopten we aan bij Casa Julio en reserveerden een tafeltje voor morgen bij hen. Het is dan zondag en dan gaan al die Spanjolen los he? 
Toen terug naar Almirante en toch maar even op een oor op een bedje in de zon., wat een mooie dag weer.