Voorpret en Pech

Voorpret!

Daar is de kletskous weer, zul je wel denken en.....gelijk heb je. Maar.......ik wil gewoon die K3, als oud nieuws hebben, dus vandaar!

Nu zien we tenminste weer een pagina vol verwachting op wat komen gaat! Uiteraard eerst Scheveningen MET mooi weer en daarna Turkije en daarna gaan we heeeeel lang weg, maar dat verklap ik nog niet!

Zoals gezegd; eerst Scheveningen! We vertrekken zaterdagochtend naar dat nostalgische dorp. De wandelschoenen gaan MEE en de dompelaar blijft thuis! Wat moet je nou in het Kurhaus met een dompelaar, ik verwacht daar toch wel goeie koffie te drinken te krijgen, kom op zeg, het is een 5 sterren hotel. Valt de koffie tegen, nou dan zullen ze het weten! We proberen eerder in te checken, lukt dat niet dan geven we de bagage alvast af!

Daarna paraderen we wat rond op de boulevard en snuiven de heerlijke frietlucht op. Ja, die lucht hoort er ECHT bij, die gooit me weer in mijn kindertijd. Mijn moeder gaf ons elke dag lunchgeld als we daar op vakantie waren. We kregen 2,5 gulden de man, dus het was echt royaal smullen geblazen. En elke dag kocht ik friet met mayo, een kroket en chocomelk. Heerlijk, dat was het pure genot daar in Scheveningen. Uiteraard was de zee en het zand dat ook! En de Pier niet te vergeten, ik had als kind zelfs het idee dat ik op het uiterste puntje bijna in Engeland stond! En wat is nu het geval.....we hebben een feest op de Pier! 2 jarige familieleden hebben het plan opgevat om hun verjaardag daar te vieren, voor hen ook uit nostalgische overwegingen, zij zijn zelfs 'Scheveningers' geweest! We gaan high tea-en en borrelen! We hebben er vreselijk veel zin in.

Daarna hobbelen we naar het Kurhaus. Ja, ja, ik weet het Marjan, ik heb wel een heel slim cadeau gegeven aan Maurice, het was mijn ultieme wens om ooit eens daar te overnachten. Maar... Maurice vindt het gelukkig leuk, maar vroeg wel heel benauwd: "wat kost het"? Ik heb dat niet verteld en ik ga het jullie ook niet zeggen. Reken maar dat ik niet op een dubbeltje heb gekeken, als je iets echt wilt, dan moet je GOED doen of helemaal niet, is mijn motto. En geloof me, ik doe heeeeeel veel niet! Als we eenmaal in het ' 'haus' zijn, gaan we er ook niet meer uit tot we wel moeten uitchecken. We gaan genieten van alle toeters en bellen en NEE we gaan er niet dineren. Ik heb als volgt geredeneerd, na de tea en de borrel, is een mooi diner niet echt meer aan ons besteed, we gaan het doen met wat kleine hapjes en drankjes in de VIP Lounge (inbegrepen!) Hollandser kan niet he? Het ontbijt wordt daar ook geserveerd met ochtendkranten en.....ik heb er wifi, duzzzzzz...wellicht life verslag, als er wat te roddelen valt over een ook aanwezige beroemdheid! Als we de volgende dag weer uitgecheckt zijn, laten we het 'VIP vel' van ons afglijden en transformeren in onvervalste wandelaars. We gaan een flinke strandwandeling maken.

PECH!

We vertrokken ruim op tijd met een minimum aan bagage! Het zonnetje scheen dat het een lieve lust was en we zoefden lekker door het Brabantse land, vol verwachting op wat komen zou! Tja, en dat er iets kwam, moge duidelijk zijn en wel een heeeeel raar geluid! Het leek wel of er een apache boven ons hing! Het was zo onheilspellend dat we acuut aan de kant gingen en nog wel over een doorgetrokken streep. Een vrachtwagen toeterde bozig. Maurice stapte uit en ik zat verlamd van schrik me zorgen te maken en zette de alarmlichten aan. Maurice schopte tegen iedere band en stapte weer in met de woorden, ‘geen lekke band‘! We reden weer verder en hoorden geen geronk meer en langzaam kwam mijn bloeddruk weer op peil en gaf ik Maurice op zijn kop dat ie op een zeer gevaarlijk stuk had gestopt en nog uitstapte ook. We reden rustig en dachten dat het waarschijnlijk een helicopter was geweest die we niet gezien hadden of een race motor en Maurice opperde nog dat het misschien een plastic zak onder de auto was geweest. We meerderden vaart en we zoefden voort en…. je raadt het al, weer enorm geronk. Ik zei dat we niet meer pardoes aan de kant moesten, maar een parkeerplaats moesten aandoen, ook handig voor de ANWB. Maar in geen velden of wegen een parkeerplaats te vinden, dus we doken de eerste de beste afslag op, richting Dordrecht! We waren al in de bebouwde kom, toen we eindelijk een plek vonden om te stoppen, het geronk was inmiddels weer verdwenen.

Ik moet zeggen; ik was uiterst kalm en belde koelbloedig de ANWB en gaf de Phone aan Maurice voor de technische verduidelijking van het euvel. We hadden tijd genoeg en raakten niet onder de indruk toen de ANWB ons liet weten dat ze binnen 1 uur zouden arriveren. Na een half uur, we waren nog uiterst relaxed, kregen we een sms-je dat onze melding in behandeling was, no worry dus! Na 1uur, was ik bozig/teleurgesteld/ongeduldig en laaiend. Uiteindelijk kwam de ANWB na anderhalf uur wachten, het was druk zei de goeie man. Het werd een onderzoek en gesleutel van weer anderhalf uur, gebel met deze en gene, nog een ANWB man erbij en toen was ik het zat…….laat het ding maar wegslepen zei ik en geef ons een vervangende auto! Maurice keek of ik de kleinkinderen ten vondeling wilde leggen. Maar ik had het nu helemaal gehad met his holyship en met de garage die er duidelijk niets van gebakken had na de zgn reparatie. Gelukkig was de ANWB man het met me eens en beval ons rustig achter hem aan te rijden naar een bergingsbedrijf. We konden het erop wagen, vond hij. Echter……..de rem functioneerde niet best, constateerde Maurice. De man besloot toen onze auto te rijden met ons als bibberende passagiers en de andere ANWB man reed erachter aan. We kwamen gelukkig veilig bij het bedrijf aan, in the middle of nowhere. De ANWB reed weg en wij moesten wachten op de bergingsmeneer onder bewaking van een gans die een relatie was aangegaan met een kip met kuikentjes. Later hoorden wij dat zijn/haar wederhelft onlangs was gesneuveld, vandaar de verse kiprelatie. Al met al waren we daar weer 1 uur kwijt aan de nu kostbare tijd, de high tea was zo goed als voorbij en we gingen nu dus voor een staartje borrel! We kregen een zielig autootje mee, maar hij reed, en…..we belandden al snel in een file!!!!!!!!!!!!! Wat was ik blij dat we een hotel hadden geboekt, hadden we in ieder geval dat nog. We reden na 5 uur onderweg geweest te zijn de parkeergarage van het Kurhaus in, ploften het vervanggeval in een vak en raceten de draaideur door naar de receptie en ik verloor, toen ik de vouchers uit mijn tas haalde, een geheugenkaart, die toen bleef haken tussen de draaiende toestanden. De manager zette alert de deuren stil, ik pakte de kaart, stapte binnen en zei:”dit is wel een binnenkomer he?”Pfffff, de bloeddruk steeg weer. We checkten in en kregen “lift neem les”. Ja, het Kurhaus kom je niet zomaar in, de lift werkt op je sleutelkaart. Ok, toen naar de 5e etage et voila….de kamer…….prachtig en met frontaal zeezicht en balkon met zitje, ik zag bij wijze van spreken de familie op de pier feesten. We bekeken de boel even snel en vertrokken naar de Pier.

Wordt vervolgd!