Een VOS

Een VOS!

Het ontbijt was buiten verwachting, uitgebreid, vers en voor ieder wat wils. We hebben ons er behoorlijk te goed aan gedaan omdat er een zware dag wachtte, er moesten immers kilometers gemaakt worden. Al etend kwamen we erachter dat op de tafels kaartjes stonden met de namen van de gasten en wij zaten op de plek van: ‘eheleute Burgtrot‘, oeiii dus. Ik ging snel zoeken waar ons kaartje lag om de boel stiekem te ruilen. Maar…..ik vond ons kaartje niet en had de zenuwen dat herr Burgtrot opeens zijn platz kwam opeisen. Tja, toen maar snel aan een stuurs kijkende dienster het euvel opgebiecht. We kregen meteen ‘een lesje platzen’ in de eetzaal; je moet je altijd eerst melden bij de ‘platz wijzerin’ en zij vertelt waar je kaartje zich bevindt of beslist ter plekke met je kaartje nog in de hand dat je mag platzen zwischen zwei korpulente leute. Je platz is elke keer anders. Nou dat was wel een heftige les op de vroege ochtend, ik ben benieuwd waar we vanavond geplatzt gaan worden. Rond 9 uur liepen we in de motregen het hotel uit en begonnen al vrij snel met een flinke stijgende weg en even later werd het klauteren en behoorlijk stijgen over hele smalle paadjes met leisteengruis en bladeren, het was dus oppassen geblazen. Maar met onze getrainde kuitjes sloegen wij ons er goed doorheen, wel moesten we zo nu en dan even op adem komen. Wat was ik blij dat ik keurig mijn pilletjes had kunnen slikken, want mijn tere hartje tikte dat het een lieve lust was. Naderhand bleek dat we een zware route liepen, maar wat een conditie hadden we he?…… Ons doel was een Trappisten abdij, wij gingen gewoon op gevoel an die wandel. Na een tijdje begon het echt te gieten en zie daar……een schuilhut op een panoramisch punt. De bui was snel over en wij gingen verder, nu was het pad wat veiliger gelukkig. Op een gegeven moment kwamen we bij een weiland en wat sloop daar tussen de koeien door………een hele grote VOS! Nou dat was een kodak moment hoor. We konden het beest heel goed beobachten, maar toen ie onze richting uitkwam, vond ik het toch welletjes, want die beesten kunnen hondsdol zijn, toch? Ik zal als we thuis zijn een foto van het enorme beest plaatsen. Helemaal hyper kwamen we bij de abdij van de zwijgende paters aan, wat een commercie troffen we daar aan. Een winkel met allerlei religieuze souvenirs en een zelfbedieningsrestaurant met aan de kassa een heuse dame, want de trappisten brouwen likeur, bidden, maken erwtensoep en praten niet. Al met al zat ik daar om 11 uur aan de erwtensoep, ik kon de verleiding niet verstaan, helaas waren de erwten niet echt gaar en de boel was vergeven van de maggi. Toen we de gele dubbeldekker van onze medehotelgasten (de vlaamse belgen) aan zagen komen, vluchtten we weer het bos in en liepen langs de kruisweg naar beneden, naar de Ruhr. Het doel was nu; een Jugendstil Wasser Kraftcentrale. We hebben een prachtig pad gelopen langs de Ruhr, echt genieten was dat ondanks een buitje. De kraftcentrale was de wandeling waard, een prachtig gebouw, het schijnt ook nog eens een goede akoestiek te bezitten, dus er worden vele serieuze concerten in gegeven. Dat noem ik nog eens…….uitnutten. Uiteindelijk belandden wij rond 4 uur weer in Heimbach en dronken onze 1e alcoholische versnapering in der alte muhle, wieder toll en lekker! Daarna sukkelden we naar het hotel en vroegen naar onze kaffee mit kuchen (hoorde ook bij ons arrangement). Wat smaakte dat goed na al het geklauter. We zagen nog een staartje van het huwelijk van Victoria en hoorden dat Nederland had gewonnen. Het diner verliep feilloos, we werden geplatzt op een plek die wij nooit gekozen zouden hebben, maar wel met welkomstborrel (hoorde ook bij het arrangement) en d’n Schjos liep weer vrolijk rond in zijn korte broekrok met ANWB sandalen en grijze grote sokken. Plesant! Na het dessert meldden wij ons af en namen een wijntje mee naar onze kamer om weer overvoerd te worden met der hochzeit.